Op weg, naar een nieuw begin......!

Enige tijd geleden ben ik op wordpress een blog gestart, als experiment rondom mijn boek.
Vandaag heb ik een artikel geschreven, die ik ook hier plaatst:
"Op weg".

De laatste dag en dit jaar zit er op! Afronden en verder gaan, althans zo ervaar ik dit symbolisch gezien nu. Ik bereid  me al weer voor op het nogmaals terugkeren naar Nederland. Niet omdat ik hier al weer ben uitgekeken, maar omdat ik eindelijk weet hoe nu verder.

Het laatste bezoek aan Nederland bestond voornamelijk uit het onderzoeken welke mogelijkheden er voor me zijn, om "resten" van schadelijke invloeden te verwerken. Met een lijstje van mensen, ideeën, voorstellen, te voren goed voorbereid, ging ik op stap.  Intensieve Emdr behandelingen? Daar zaten voor mij haken en ogen aan. Doordat ik in het Zweedse ziektekostensysteem zit, is het bezwaarlijker in Nederland een traject te volgen. Ik ken er geen huisarts meer en daar zou ik van afhankelijk zijn om een verwijzing te krijgen. Overal is een mouw aan te passen, maar het is niet mijn mouw. Daarbij, een paar jaar geleden had ik al vele Emdr sessies gevolgd, die mij blijvend goed hebben gedaan. Zo waren er meer adressen op m'n lijstje, die ik gaandeweg doorstreepte.

Wat ik echter op een gegeven moment ontdekte, was, dat ik er genoeg van begon te krijgen om te praten over mijn leven en wat zich daarin had voorgedaan, mijn ouders, de sekten, het misbruik. Het begon me tegen te staan. Waar was ik dan mee bezig? Aan mensen uitleggen, wat het is om in verkeerde handen te vallen, dat ik verslaafd was geweest aan een vertegenwoordiger van geloof, verslaafd was aan geloofsdenkbeelden. Jaren waarin ik niet meer mijzelf was, gemanipuleerd ben, met me heb laten doen!

Dan kom ik nog niet eens toe aan het feit, dat dit alles mogelijk is, dat misbruik binnen geloof door kan gaan, dat de wet op de vrijheid van godsdienst niet veranderd zal worden. Neem het misbruik binnen de Rooms Katholiek kerk. Nog steeds wordt dit weggemoffeld. In Nouveau heeft een artikel gestaan van journaliste Lydie van der Weide. Ik heb heel wat uren met haar gepraat en zij had het laatste aspect van de vrijheid van godsdienst in haar eindartikel verwerkt. Echter Nouveau wilde dit niet en deze angel werd uit het stuk geschrapt. 

Van een andere journaliste weet ik zelfs, dat een aantal mensen die openlijk over schadelijke situaties in bepaalde kerkgemeenten/sekten hebben geschreven, advocaten van die partijen achter zich aankregen. Ze zijn daarna gaan zwijgen.

Nee, het begon me tegen te staan om weer uitleg te geven, weer gezichten tegenover me te zien van mensen, die er niets van begrepen, die zich niet kunnen voorstellen hoe het is, verslaafd te zijn. Steeds weer beseffen, dat ik een taboe bespreekbaar wil maken, open wil breken.  Ik begreep, dat deze weg voor mij, althans op dit moment een doodlopende weg is. Ik krijg er geen energie meer van.

Ik heb nieuwe wegen nodig om verder te kunnen gaan. Nieuwe vragen vanuit mijzelf en ook van de ander. Rondom mijn boek en geloof, vragen als, hoe het kan dat iemand in verkeerde handen valt, verliefd wordt op de verkeerde persoon, die je schade toebrengt. Welke rijpings gereedheid moet er zijn? Is het mogelijk dat het in verkeerde handen vallen, te voorkomen is?

Maar ook vragen hoe je dichter bij je eigen bestemming komt, je eigen Ik....... Wil hier niet al te veel woorden aan schenken, om niets vast te zetten, dicht te plakken, tevoren al bepalen hoe de uitkomst moet zijn.

Hoe dan ook, de reis naar Nederland heeft me doen beseffen, dat het mij geen goed meer doet in een hulpverleningstraject te vallen. Het vele praten met mijn man, zijn kennis én liefde, hebben mij erdoor geholpen. Nu bereik ik een laag, waarin het vele praten, op die manier, niet meer nodig is. Het is het gebied, waar geen woorden meer zijn, waarin ik als van een afstand kijk naar datgene, wat in mij naar buiten wil komen. Waarin ik "De weg van ware bevrijding is zelfbevrijding" wil bewandelen (zie gedicht hieronder). Weliswaar met hier en daar wat hulp, steun  en dan toch je eigen kern, je eigen weg ontdekken!

Hoe ik verder ga, schrijf ik in één van de komende dagen!

De ware bevrijding is zelfbevrijding.
Zij wordt niet geschonken, alleen mogelijk gemaakt.
Ze geschiedt stap voor stap:
Bevrijding van de ondeugden
en van de onverantwoordelijkheid.
Bevrijding van de slaaf in ons
en van de geketende engel
die ieder mens meedraagt
in zijn ziel.

Albert Helman (Nederlands-Surinaamse schrijver, politicus en verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog).

Leefse!

Aaltje.

Interview met Lydia van der Weide!

Na de laatste bijdrage op mijn blog, is het stil gebleven. Niet omdat ik niets meer te melden zou hebben, maar ik heb gemerkt, dat het niet verkeerd is, om na een lang proces van het schrijven en uitgeven, wat afstand te nemen van een dergelijk emotioneel gebeuren. Want de ervaring heeft mij intussen geleerd, dat je een lange adem moet hebben, om met misstanden binnen geloof, naar buiten te komen én gehoord te worden.

Er wordt bijvoorbeeld nog te vaak gemeend, dat mensen die in een sekte komen, zwakke, labiele personen zijn. Tja..... een misverstand dat wijdverbreid en hardnekkig is.

Er komt een moment, dat ik verder ga met het onderwerp: sekten, verslaafd zijn aan geloof en aan valse leiders, aan een persoon, die je geen goed doet, terwijl je meent er afhankelijk van te zijn.

Tijdens het print klaar maken van het boek, heb ik met de journaliste Lydia van der Weide een gesprek gehad. Dit gesprek heeft zij vervat in een artikel, dat zij geplaatst heeft in het tijdschrift Nouveau.

Ik plaats hier het artikel van haar, dat in de zomerperiode in dit blad is verschenen.

Openhartig

hier te lezen

Leefse!

Aaltje.

Sechzehneichen!

Op de Duitse tv zag ik een tijdje geleden een film met de titel: Sechzehneichen.

Een beetje een raadselachtige titel, maar het maakte me nieuwsgierig en het bleek een voor mij interessante film te zijn.

Een korte schets:

Een jong gezin, vader Nils, moeder Laura en dochtertje Fanny. De moeder heeft allergische ademhalingsproblemen, veroorzaakt door het klimaat in de stad waarin zij wonen en zij besluiten een huis te kopen in een afgelegen gedeelte in een park, in de natuur, op het land. Een prachtig huis, in een door security beveiligde omgeving, met vriendelijke buren, in Sechzehneichen.

Deze overvriendelijke buren nodigen het echtpaar uit voor een feestje, waarin Nils gaandeweg wordt verleid, deelgenoot gemaakt in heimelijke, seksuele verlangens van de andere bewoners en daarin meegetrokken.

Er ontstaat een verwijdering tussen Nils en Laura. Hun huwelijk blijft staande, maar de verhouding die ooit goed was, verdwijnt.

Nils is niet meer zichzelf, gaat helemaal mee in de vervreemdende sfeer, terwijl Laura sceptisch blijft, ondanks de verleidingen waar ook zij mee te maken krijgt. Zij heeft niet echt in de gaten hoe de hiërarchische structuren in deze woonomgeving functioneren. Hoe er gebruik wordt gemaakt van manipulatie en controlemechanismen. Haar fotografeer kunst bijvoorbeeld,  haar eigen unieke kwaliteit, moet in dienst staan van de groep.

Zij probeert met haar dochtertje te vluchten en het lijkt alsof ze daarin slaagt, maar de toeschouwer van de film ziet al, dat zij in de gaten wordt gehouden door de leiding en haar ontsnappingspoging mislukt.

De film eindigt, dat Laura en Fanny terugkeren in het park, terwijl Nils hen tegemoet loopt. Het schijngelukkige gezin, leeft weer met z’n drieën achter de slagbomen in een gesloten, geïsoleerde omgeving met hun bewoners. Hierin is niemand meer de baas over zichzelf, zijn bewoners afhankelijk gemaakt van een aantal leiders, die bepalen hoe ze moeten leven en leiden zij een bestaan als “Onzichtbaren”. Leven zij in een sekte.

Je zou ook kunnen zeggen, dat de bewoners slaven zijn geworden van een systeem, dat gerund wordt door een paar mensen die aan de top staan en hun agenda verborgen houden voor de bewoners, die erin geloven, dat het hier goed is en dat ze er niet uit kunnen, zelfs niet meer uit hoeven.

Voor mij was deze film heel verhelderend alsook troostend.

Ook ik kwam met mensen in aanraking, waarvan ik dacht, dat zij het goed met me voor hadden. Werd meegezogen in systemen binnen christelijk geloof, in sekten, waar een hiërarchie heerste, controle werd uitgeoefend, niet meer mijzelf was, tienden (10%) van je maandelijkse inkomsten “moest” betalen (via bijbel teksten en manipulaties werd je dit voorgehouden te doen), gehoorzamen en geïsoleerd raken van de buitenwereld.                               

In deze film zag ik vele elementen terug.

Maar ook in de hedendaagse maatschappij, kun je je soms afvragen, of er niet dezelfde patronen heersen, waarin het gevaar bestaat, dat gewone mensen tot slaaf worden gemaakt. Gehoorzamen en altijd klaar staan, want anders neemt een ander je baan in.

Het is niet altijd gemakkelijk om te onderkennen hoe processen werken, hoe je meegetrokken kunt worden in iets wat je eigenlijk niet wilt, maar het niet meer in de gaten hebt. Ik had zelf nooit gedacht, dat mij dat zou kunnen overkomen. Deze film heeft me laten zien, dat het slachtoffer worden van verkeerd geloof, of verkeerde mensen, iedereen kan overkomen. Maar ik wens het niemand toe!

Leefse!

Aaltje.

Moeder.....help(t)?

In een diep ontredderd moment in m'n leven, ik kan wel zeggen, dat het m'n grootste dieptepunt was, een bedreigende situatie, riep ik, als volwassen vrouw zijnde, om...... mijn moeder.
Mijn moeder, die al jaren daarvoor was overleden, leek in een opwelling, een moment waarbij ik geen tel nadacht wat en naar wie ik zou roepen, de enige te zijn, die me zou kunnen redden. Het was een schreeuw, die onbedwingbaar uit me los barstte.
Ik riep om hulp, ik riep naar mijn moeder, of een moeder, ofwel ..... iemand die mij zou kunnen horen.
Het had ook God kunnen zijn, maar die had er al lang blijk van gegeven, niet naar me te luisteren.
In mijn boek: "Als geloof een gevangenis wordt, dan....." schrijf ik natuurlijk ook over dit moment, wat zich voordeed, nadat ik al ruim 10 jaar een "volgeling" van deze man was.

De man, die mij op dat moment bedreigde, deze man, ooit een geestelijke hulpverlener, met wie ik al meerdere jaren had geleefd en zich ontplooid had als een sekteleider, had mijn keel dichtgeknepen. Hij was bezig, mij te wurgen. Maar..... hij liet los. Hij liet los en ik schreeuwde in mijn wanhoop, om..... mijn moeder.
Al spoedig daarna, ben ik naar de huisarts gegaan, zonder dat ik hem kon vertellen, wat er gaande was, daar was ik nog lang niet aan toe en verwees hij mij naar een vrouwenopvangtehuis.
Weg uit deze mentale gevangenis, mentale slavernij. Een sekte. Weg uit een omgeving, waar sprake was geworden van huiselijk geweld. Een begrip, dat toen nog totaal niet bij mij opkwam.
Datgene, wat er nog over was van mijzelf, koos ervoor om mijn leven niet langer te laten bepalen door de waandenkbeelden van een psychiatrisch gestoorde man, die ooit met name vrouwen had begeleid in hun weg naar God (zijn weg wel te verstaan).

Ik heb er lang over nagedacht, hoe ik er toch toe kon komen om naar mijn moeder te roepen: 'Mama'.
De verhouding met mijn moeder is nooit echt goed geweest, ik kan beter zeggen, zij was een vrouw, die nooit een moeder is geweest. Als kinderen kregen we kleding aan, gaf ze ons te eten en dat was het dan, meer was er nauwelijks. Niet bepaald een bemoedigende opvoeding. En toch..... roepen naar mijn moeder.
Ik ben trouwens niet de enige. Een psychotherapeut vertelde eens, dat een oude vrouw van 92 jaar, liggend in het ziekenhuis, in haar nood riep om....... haar moeder.

Kan het zijn, dat ik naar het "Beeld van de moeder" riep? De moeder, die er voor haar kinderen is, hen beschermt, een toevluchtsoord is, waar je bij kunt schuilen?  Bij zo'n moeder is het veilig. Als een kip haar kuikens rondom zich verzamelt, of een aap die zijn jong met zich meedraagt.
De dierenwereld geeft vele voorbeelden van moeders, die hun jongen tot het uiterste beschermen, ermee rondzeulen om het naar veilige plekken te brengen, soms zelfs als het al gestorven is.
Ben je volwassen, dan heb je die bescherming niet meer nodig. Dan moeten we ons zelf zien te redden. Zo is het toch?
Of...... is dat af en toe tóch iets teveel gevraagd, in onze grote mensen wereld? Waar we ons vaak onzeker voelen en waar kleine en grote gevaren dreigen?
En op onbewaakte ogenblikken, waarbij je jezelf even in een flits, niet meer onder controle hebt, voelt, dat je als mens in feite alleen staat, in je diepste ontreddering en angst, om hulp zoekt naar ..... een "beeld"?
Het beeld van "de moeder" of naar God, ofwel, een beeld van een God, zoals mensen zich een god voorstellen?
Een rots in de branding, een man met een baard, of als een hand waarin je als een parel veilig ligt, of als een rechter, die over goed en kwaad zal oordelen, enzovoorts.
Een ander roept misschien naar één van deze godsbeelden, i.p.v. naar een moeder.
Neeeeee...... zegt de gelovige, ik zou dan écht naar God roepen, want Hij is mijn redder, mijn moeder kan me niet redden.
Oké, dan laat ik het zo.
Maar ik denk, dat als je werkelijk in nood bent en niet meer weet wat je zegt, kun je versteld staan van datgene wat je roept. En dan kan het ook zo zijn, dat je niet meer uit kunt roepen dan: "HELP!!!".
En dan hoop ik ook, dat er werkelijk hulp zal zijn en dat het "help" niet in de lucht blijft hangen.
En misschien blijkt het in sommige situaties wel zo te zijn, dat je om hulp roept, naar..... JEZELF. Dat jij de enige bent, die jezelf kan redden. Dit is niet als een leuk afsluitend grapje bedoeld, dit is iets om over na te denken!

Leefse

Aaltje.

Sneeuwklokjes!

Ieder jaar kijk ik uit naar de sneeuwklokjes, die rond deze tijd in Zweden, tevoorschijn komen.
Sinds een paar dagen, zie ik eksters druk bezig met die lange takken, in een grote boom, hun nest bouwen. Wat een kracht, wat een geloof in zichzelf, om die onmogelijke takken, in dat kleine gat te krijgen. Maar het lukt hen uiteindelijk. Ik weet het wel, het is instinct. Maar toch!
Dan die kleine witte sneeuwklokjes. In die koude, waarin nog niets groen is, behalve de naaldbomen dan. Tevoorschijn komen in een koude wereld, waarin iedereen langs loopt met dikke jassen aan, kraag omhoog, schuilend tegen een sneeuwbui, die o zo mooi is, maar niet uitnodigt tot een gesprek op straat.
In die wintertijd, waarin mensen praten over en verlangen naar de lente, zijn daar die sneeuwklokjes.
Terwijl ik er naar kijk, vergelijk ik mijzelf met dit bloempje.
Een klein krachtig bloempje, dat zich naar boven worstelt om het licht te zien, om zelf gezien te worden. Wat een leven zit er in verborgen, wat een energie, wat een moed. Ik weet, net als bij de eksters, dat het een innerlijke drang is, zij kunnen niet anders, dan zijn, zoals ze zijn.
Hoe is dat dan met mij? Welk vergelijk is er te zien?

Na een lange periode van zwijgen, onder de grond te hebben geleefd, ben ik naar buiten gekomen, om mijn verhaal te doen, mij zichtbaar te maken, mij door de harde bodem van weerstand en onverschilligheid, heen te strijden, om maar uit die donkere aarde te komen. Door het uitgeven van mijn boek, mijn verhaal, heeft dat proces van zichtbaar worden, gestalte gekregen. Het boek, zijn de witte bloempjes. De groene blaadjes, is de manier, waarop ik mijn boek, laat zien. De groene blaadjes dragen het bloempje. Daar staat het sneeuwklokje en kijkt wat om zich heen. Wat ziet het? Nog een paar sneeuwklokjes en tezamen voelen ze zich sterk. Maar ze staan wel ieder op hun eigen kleine stukje grond, hebben ieder hun eigen gebiedje te veroveren en daarin te groeien.
Zo ook met mij. Ik heb mijn boek, ofwel mijn ervaringen binnen verkeerd geloof, openbaar gemaakt. Ik ben dat boek, ik ben natuurlijk nog veel meer, want mijn leven gaat verder, maar het boek handelt over mij, waarin ik mij heel kwetsbaar maak. Af en toe, vliegt mij deze kwetsbaarheid aan, dan voel ik me eenzaam en alleen in deze koude winterwereld en o zo onzeker. Dan sta ik wel zichtbaar te zijn, maar het voelt soms heel koud, eenzaam en naakt. Daarin hoor ik een uitspraak als, "wat erg" en meteen daarna gaat het leven weer verder, met wat de ander belangrijk vindt.
Het is als met een bericht op het nieuws, even is er aandacht voor en meteen erna een ander onderwerp: sport.
Het dringt niet door! Het blijft aan de oppervlakte.
Daarbij, er is de politieke onwil om misbruik binnen geloof werkelijk aan te pakken.
Vanmorgen hoorde ik in België, over de misbruikschandalen Nog steeds, melden mensen zich. Echter, mensen mogen niet meer namen openbaar maken, zodra het feit verjaard is. Ik word kwaad en voel me onmachtig. Het is zo'n ontzettend grote stap, om misbruik binnen geloof, om misbruik door mensen die je had moeten kunnen vertrouwen, aanhangig te maken. Over je eigen schaamte en schuldgevoel heen te stappen, om te beseffen, dat niet JIJ schuldig was aan misbruik, maar op z'n minst het systeem.
Ik besef meer en meer, dat alle soorten van misbruik, taboe is.
Dat geldt ook voor misbruik in gezinnen, misbruik bij kinderen en ga maar door.

De laatste tijd komen er vaker tranen bij mij, dan voordien. Ik zou van de daken willen schreeuwen, dat er zoveel onrecht gebeurd binnen geloof en tegelijkertijd, kruip ik zelf af en toe weg, omdat het schreeuwen ook pijn doet. IK kan beter zeggen, omdat mijn stem niet gehoord wordt.
In mijn laatste artikel, schreef ik over het klokkenluider zijn. Echter een klokkenluidershuis, zoals de plannen er nu uitzien, is bij voorbaat aan regels gebonden, zoals het niet openbaar maken van de misstanden binnen een bedrijf. Voor ZZpers biedt het "Huis" ook al geen oplossing. Als individu sta je werkelijk alleen.
Wat ik er mee wil zeggen is, zodra je misstanden naar buiten brengt, gaat of je kop er af, of je moet je mond houden, of je wordt verzwegen.
Tja.....

In mijn beeld zie ik een jongetje, helemaal verbaasd, naar een sneeuwklokje kijken. 'Mama....... ik zie een bloemmetje, in de sneeuw'. Mama heeft het druk en het jongetje blijft kijken, bukt zich, raakt het oersterke, maar o zo tere plantje eventjes aan. Zijn grote oogjes staan vol respect dit natuurwondertje gade te slaan. Het begint weer te sneeuwen. Hij springt in het rond, rent achter een vlokje aan, wil het oppakken...... bukt zich nog een keer naar het sneeuwklokje en rent dan naar zijn huis. Mama....... ik heb een bloempje gezien, het sneeuwt, ik wil buiten spelen.
Dit jongetje, troost mij. Het sneeuwklokje wordt WEL opgemerkt.
Mijn boek, mijn verhaal wordt hier en daar WEL opgemerkt, wel gelezen, wel verstaan, wel begrepen. Ik word hier en daar begrepen.
Ik hoop tevens, dat anderen zich door mij begrepen voelen en met hun verhalen tevoorschijn durven te komen.
Dan besluit ik om verder te gaan, verder met LEVEN, verder met datgene wat mij beroert en beweegt in het leven en daarin past ook mijn boek.
Het sneeuwklokje leert me, dat je ondanks de harde bodem, de kou, de eenzaamheid en kwetsbaarheid, door kunt gaan met groeien. Juist kunt groeien!!!

Van klokkenluiden naar Klokkenluider zijn!

Deze week zag ik op tv een item, dat ging over het Klokkenluidershuis, dat de SP wil oprichten.
Aan het woord kwam een klokkenluider, die onherkenbaar was gemaakt. Hij vertelde, dat hij openbaar had gemaakt, dat er misstanden waren in het bedrijf Odfjell, waar hij werkte, o.a. fraude. Het bedrijf werd stilgelegd. Echter, in plaats dat deze man erkenning kreeg, werd hij ontslagen, leeft nu in armoede, teruggetrokken, heeft geen enkel recht meer, er zijn aanslagen op hem gepleegd en wordt nog regelmatig bedreigd, ook door ex-collega's.
Wat een verschrikking voor deze man. Hij en zijn gezin hebben geen leven meer.

Met een schok bedacht ik me, dat ik ook een soort klokkenluider ben.
Nee, ik word niet bedreigd, hoef me niet te verstoppen (dat heb ik lang genoeg zelf gedaan, omdat ik me schuldig voelde). Maar.....
In mijn boek maak ik openbaar, hoe je als gelovige in de ban kunt raken van een geestelijke hulpverlener, van geloof, van denkbeelden, van pastorale hulpverlening, van een godsbeeld, ofwel verslaafd kunt raken. Hoe je persoonlijkheid wordt afgebroken, hoe je geld afhandig wordt gemaakt. Hoe je afhankelijk kunt worden van anderen, hoe die de macht over je krijgen. Hoe geloof een waan wordt, die door meerderen wordt gedeeld. Hoe mensen met de armen in de lucht, ogen dicht, in trance geraken, door opzwepende muziek. Hoe mensen geluiden als van dieren maken, in geloof dat de heilige geest dat in hen openbaart, hoe zij huilen, krijsen, op de grond vallen. En daarna..... betalen!
Hoe er voor mensen gebeden wordt en er geloofd gaat worden, dat je vroeger in je jeugd, misbruikt bent geweest, satanisch misbruikt nog wel, waarvan je zelf niets meer weet, maar dat wel heeft plaatsgevonden, volgens de vertegenwoordigers van God, waarbij je verteld wordt, dat je nooit met anderen mag praten, uitsluitend met de hulpverleners. Er wordt controle over je uitgeoefend. Hoe er via manipulatie, tienden van je worden gevraagd, 10% van je maandelijkse inkomen, hoe weinig dat ook mag zijn, en dan liefst 10% van je bruto inkomen.
Dit zijn geen zaken, die hier en daar gebeuren, nee, in grote zalen, in gebouwen die als samenkomst ruimten dienen.

Ik heb er over geschreven in mijn boek: "Als geloof een gevangenis wordt, dan.....". Hoe het mogelijk is, dat ik in een zwakke periode, in aanraking kwam, met een foute geestelijke hulpverlener, die mij bijna volledig heeft afgebroken en misbruikt heeft.
Het heeft me 17 jaren gekost, maar ook daarna jaren om er zicht op te krijgen, hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren. Ook met mij!

Waar ik echter nu de nadruk op wil leggen is dat ik merk, dat ik met mijn boek niet alleen ervaar, dat mij gezegd wordt: "Heel goed, dat je hiermee naar buiten komt" en ik zeer bemoedigende reacties en gesprekken heb, maar ook reacties als: "Hier praat je niet over; had ik niet zelf zo stom moeten zijn; het zijn nu eenmaal sukkels die zich zo mee laten slepen in het geloof; ik weet alles al over sektes, hoef ik me niet meer mee bezig te houden; je hebt zelf slachtoffers gemaakt; het is je eigen schuld" en wordt het verder doodgezwegen. Degene die het systeem vertegenwoordigen, zullen geloofswanen, daar waar geloof schade aanbrengt, nooit ter discussie stellen. Ja, in kleine groepjes, onder hulpverleners, maar er zal niet werkelijk een vuist worden gemaakt. Pappen en nathouden heet dat!
Daarover heb ik in dit artikel het een en ander geschreven.

Nee, gelovigen zijn niet dommer dan niet-gelovigen. Wat ik wil duidelijk maken, is dat mensen onder invloed kunnen komen van ideeën, verslaafd kunnen raken. Hoe ging het destijds niet met de manipulatie van Hitler?
Alcoholisme, aan drugs verslaafd raken, gokverslaafd zijn, allemaal zaken, die mensen blijkbaar zich zelf hebben aangedaan? Nee, verleiden mag. Alcohol wordt nog steeds aan jongeren onder de 18 jaar verkocht,ondanks dat het verboden is, drugs zijn er nog steeds volop te krijgen en jongeren raken verslaafd aan de meest harde drugs, zoals bijvoorbeeld crystal meth, wat zich als een epidemie verspreidt.
Net als in New Hampshire, in Amerika, waar al jarenlang grote aantallen doden vallen bij jongeren door heroïne, waar zij voor een paar centen aan kunnen komen. Verslagen ouders, kapotte gezinnen, verloren levens. Geen presidentskandidaat die daar een item van maakt.
Dit even terzijde, maar in het kader van verslaving, dus ook aan geloof, wil ik duidelijk maken, dat het in bezit nemen van de geest, de persoonlijkheid van mensen, het verslaafd maken in de geloofswereld, er geen grenzen zijn.
Ooit was er een arts, die wilde promoveren op godsdienstwaan. Zijn hoogleraar raadde hem dit ten stelligste af: "Niet doen, je krijgt iedereen tegen je". Ook een psychiater heeft mij afgeraden, mijn ervaringen naar buiten te brengen. Had hij al in de gaten, dat ik daarmee een klokkenluider zou worden, die het zwijgen wordt opgelegd?

Mijn boek, mijn persoonlijke relaas, is een aanklacht tegen misstanden binnen geloof. Het is niet bedoeld voor een breed publiek. Maar ik besef wel, dat er hoge muren zijn, die liever willen dat ik blijf zwijgen.
Goed, als er dan muren zijn, gebruik ik die om mijn aanklacht erop te schrijven. Zolang dat mij goed doet, is het oké.

Leefse
Aaltje.

Mochten er vragen zijn, vul het contactformulier in en ik zal daarop reageren!

Ouders en grootouders..... anders bezien!

In mijn voorlaatste artikel zo vader .....zo partner  heb ik me bezig gehouden, met de zogeheten neurotische partnerkeuze. Ik zou er nog op terug komen. Maar, ik kom tot de conclusie, dat ik eigenlijk alles al had gezegd. Want, ik kan nog meerdere voorbeelden aanhalen, waarvan sprake is van "herhalingsdrang", ofwel een partner kiezen, die sterke overeenkomsten vertoont met  je vader en of moeder, terwijl deze houding van je ouders en partner, je schade doen.
Ik heb mijzelf vaak voor die vraag geplaatst, maar weet van anderen eveneens, dat zij in een relatie zijn gestapt, die geen goed deed.
Toch is er een aspect waar ik nog iets meer aandacht aan wil schenken.
Wat had ik graag met mijn ouders, na alle ervaringen die ik had opgedaan, kunnen, willen praten. Om hun ervaringen, uit hun jonge leven te willen horen. Hoe zijn zij opgevoed, hoe waren hun ouders. Welke verwachtingen, welke teleurstellingen, welke goede ervaringen, maar ook welke tekorten hebben zij opgelopen. Hebben zij zich in alles kunnen uiten, of is er veel onbespreekbaar gebleven, waardoor zij de volwassenheid ingingen, met onverwerkte zaken, die zij meenamen naar de opvoeding van hun eigen kinderen.
Wat had ik HUN verhalen graag, heel graag, nu vernomen.
Niet alleen mijn boosheid, mijn verdriet, mijn tekort gedaan voelen, maar...... mijn ouders zelf horen vertellen. Wie weet, wat ik te horen had gekregen, misschien boosheid naar het leven, naar hun ouders, naar zich onbegrepen en gekwetst voelen, na een oorlog die ze opgedrongen is.
En als ik van mijn ouders, daarna naar mijn grootouders zou stappen, zou ik weer andere verhalen, maar eveneens verdriet en boosheid kunnen verwachten.
Als ik hun verhalen had gehoord, echt had kunnen luisteren, dan was er misschien veel meer begrip gekomen, voor hen en had ik mijzelf misschien beter begrepen.
En als je jezelf begrijpt, dan is er al zoveel gewonnen. Had ik mijn keuzes beter begrepen, waarom ik die keuzes in mijn leven heb gemaakt, terwijl ze mij schade hebben toegebracht.
Had deze vrouw, waarover ik mijn vorige artikel begon, geweten, wat haar drijfveren waren om een partner te kiezen, die op haar vader leken, dan was haar veel gespaard gebleven.

Eigenlijk zou iedere leerling op school ook hierin les moeten krijgen. Niet alleen kennis opdoen in allerlei vakken, om voorbereid te worden op het beroepsleven, maar ook kennis opdoen over jezelf, over wat jezelf ten goede komt. Het zouden lessen in LEVEN moeten worden.
Dan is de kans groot, dat deze leerlingen de ketenen, die ik nog meenam in mijn huwelijk en latere relaties, bij hen voordien al waren afgeworpen. Dan kan in vrijheid een keuze worden gemaakt!

Leefse!

Aaltje!

Artikel over mijn boek op Dogma vrij

Als geloof een gevangenis wordt, dan…

Enkele maanden geleden kreeg ik een mail van Aaltje. Er stonden niet veel zinnen in, maar elke zin viel op door de zorgvuldige formulering. Ze liet me weten dat ze, ondanks grote schroom, een verhaal te vertellen had dat ging over haar ervaringen van religieus misbruik binnen twee christelijke sekten. Ze vertelde dat ze zelfs al een manuscript had klaarliggen, maar bang was dat dit nooit een boek zou worden, wegens mogelijk gebrek aan belangstelling. Ze verzuchtte dat het wel leek of het aan politieke wil ontbrak om iets aan misbruik binnen sekten te doen. Aan alles merkte ik dat het haar hoog zat en dat ze erg vol zat. Ik was dan ook blij dat ze voorzichtig vroeg of ik het misschien de moeite waard zou vinden wanneer ze meer uitleg gaf.

En zo ontstond een openhartige mailwisseling, waarin Aaltje steeds meer liet zien wie ze was en wat ze had meegemaakt. Haar verhaal raakte me diep. Enerzijds omdat het zo heftig was, zo extreem, en anderzijds omdat ik er ook zoveel in herkende. Ik herkende vooral veel in Aaltje zelf. Haar verhaal had mijn verhaal kunnen zijn. Het had het verhaal kunnen zijn van vele andere mensen. Aaltje was en is namelijk geen ‘kneusje’, geen labiele persoonlijkheid, maar een intelligente, sterke vrouw.
Het feit dat ze haar uiterst kwetsbare verhaal inmiddels toch heeft uitgegeven in boekvorm is slechts één van de vele bewijzen van haar kracht.

Op de achterkant van haar boek staat hoe haar leven eruit zag op het moment dat haar verhaal van religieus misbruik een begin krijgt.

Een gezin, vader, moeder en drie jonge kinderen, wonend in een koophuis in een doorsnee nieuwbouwwijk, ergens in Nederland.
Beiden een baan, waarvan de vrouw parttime lesgeeft binnen het voortgezet onderwijs.
Een gezin dat er aan de buitenkant geslaagd uitziet.”
Deze uitgangspositie benadrukt hoe haar verhaal misschien wel het verhaal van iedereen had kunnen zijn.

Totdat de moeder oververmoeid raakt, lichamelijk en mentaal is uitgeput en hulp zoekt bij een geestelijke van een erkend kerkgenootschap.
Deze zielzorger maakt op een zodanige manier, gebruik, misbruik van de verwarring in haar, dat ze vanaf de eerste ontmoeting niet meer zichzelf is en in totale afhankelijkheid vervalt, verslaafd raakt aan deze foute hulpverlener.”

Hoeveel mensen overkomt het niet? Een burn-out, oververmoeid raken, in een depressie terecht komen… Jaarlijks kloppen velen aan bij hulpverleners in de hoop daar gehoor te vinden en nieuwe inzichten op te doen over de aard en de oorzaak van de problemen.
Aaltje, wanhopig zoekend, kreeg geen hulp. Dit was echter een constatering die ze achteraf pas kon maken, toen ze de diep ingrijpende en zeer schadelijke gevolgen van wat ze dan wel ‘kreeg’, voor zowel haarzelf als haar dierbare gezin, eindelijk besefte.

Aaltje had als klein meisje niet geleerd om zichzelf, en het stemmetje binnenin, serieus te nemen. Ze had niet geleerd om ‘Aaltje’ te zijn en daarmee goed genoeg. Aaltje leerde om te luisteren naar de stemmen om haar heen. Ze leerde om te doen wat van haar verwacht werd. Ze leerde haar uiterste best te doen. De wens om een goed mens te zijn, volgens de inzichten van ‘De Ander’, was van jongs af aan, noodzakelijkerwijs, diep in haar vezels geprogrammeerd. Alleen op die manier kon ze de levensbelangrijke behoeften aan waardering en aandacht soms in vervulling zien gaan.

Binnen de kortste keren is de moeder geen moeder meer, geen echtgenote, gaat voor jarenlang een geïsoleerd bestaan tegemoet, waarin zij bijna volledig haar identiteit verliest, een “onzichtbare” wordt.”

Wacht even… geen móeder meer…!?? Je gaat me toch niet vertellen dat…!? Ja. Aaltje liet haar gezin, haar drie jonge kinderen, in de steek. Wanneer je als lezer nooit in een dergelijke situatie hebt gezeten, is dit waarschijnlijk niet te begrijpen. Prijs jezelf gelukkig wanneer je dit met geen mogelijkheid kunt begrijpen. Maar oordeel niet!Aaltje stond bekend als een zeer liefhebbende moeder die bovendien diep intens verdriet heeft gekend en nog altijd kent om de keuze die ze toen gemaakt heeft en waarvan ze lange tijd gedacht heeft dat ze dit zelf wilde. Een hartverscheurende aanklacht aan zichzelf, die ze met het vertellen van haar verhaal achter zich wil laten. Aaltje wilde dit NIET!

Citaat uit haar boek:

Als ik weer vertrok na mijn kinderen ontmoet te hebben, voelde ik me doormidden, in stukken gescheurd. Ik reed terug naar “Het Bos” en huilde, huilde, schreeuwde het uit: “Ik hou van jullie, maar ik kan niet terug, kom asjeblieft mee…….” Het deed onbeschrijfelijk pijn.”

Dat Aaltjes kinderen het slachtoffer waren van deze situatie moge duidelijk zijn.
Aaltje was echter zelf ook het slachtoffer. Haar schadelijke programmering (die helaas voor veel mensen herkenbaar is) en het daarop volgende religieus misbruik binnen twee sekten hebben onnoemelijk veel leed aangericht.

Aaltjes verhaal is een aanklacht tegen de vrijheid van godsdienst zoals dit in Nederland gehandhaafd wordt en dat het bestaan van sekten mogelijk maakt. De algemeen heersende opinie lijkt te zijn dat alleen mensen die labiel zijn in een sekte terecht komen. En dat het bovendien mogelijk is om hier redelijk eenvoudig weer uit te stappen. Dat de zaken heel anders liggen, bewijst het verhaal van Aaltje.

Hoeveel kinderen zijn het slachtoffer van religieus misbruik? Hoeveel kinderen hebben te lijden doordat hun ouders open staan voor schadelijke religieuze dogma’s en gebruiken? (Denk aan maatschappelijk geaccepteerde gebruiken als besnijdenis, gebedsgenezing en het indoctrineren van kinderen met zondebesef.)

Jaren geleden had ik een vriendin met vier kinderen. We kwamen heel veel bij elkaar over de vloer. Beiden kwamen we uit een streng gereformeerd gezin en beiden hadden we dit achter ons gelaten. Beiden waren we gevoelig en onzeker, op zoek naar onszelf en moeder van jonge kinderen. Waar ik mijzelf steeds sterker voelde worden, moest ik aanzien en aanhoren hoe zij haar heil en antwoorden vond bij een sekte. Ze was zo lief, ook voor haar kinderen, die ze vaak meenam wanneer ze bij me was. Haar wanhopig zoeken naar zichzelf veranderde echter steeds meer in een wanhopig zoeken naar de wil van God.

Ze belde me steeds vaker huilend op. (Ik noemde mijzelf in die tijd nog christen en was daardoor veilig voor haar.) Het was zo gemakkelijk om haar te kalmeren met een bijbeltekst. Ze stond heel erg open voor invloeden van buitenaf. Ik maakte me ernstig zorgen en besprak dit ook met haar.

Niemand kon echter voorkomen dat haar huwelijk het begaf en dat zij zelf, in de greep van een sekteleider, naar de andere kant van het land verhuisde. Haar kinderen liet zij achter…

Een zeer liefdevolle moeder die helaas zo gebroken en beschadigd was, dat ze eerst zichzelf moest redden vóór ze ook maar iets kon betekenen voor haar kinderen. En helaas viel zij in haar kwetsbaarheid ten prooi aan een godsdienstwaanzinnige die vrij spel heeft in Nederland.

Omdat ik inmiddels geen christen meer was, was ook ik voor haar ‘gevaarlijk’ geworden en hadden mijn woorden geen enkele invloed meer op haar. Sterker nog, alles wat ik zei had een averechts effect. Ze heeft me nooit verteld waar ze is gaan wonen en heeft ook nooit meer contact met me opgenomen.
Van haar kinderen weet ik dat ze deels zijn opgegroeid in pleeggezinnen en bijna niks meer van hun moeder horen.

Wat zou ik mijn vriendin graag weer eens spreken. En wat hoop ik dat ook zij zich zal realiseren wat Aaltje ontdekte: hoe religie als een drug kan werken en je emotioneel afhankelijk en geestelijk klein en gevangen houdt.

Aaltjes verhaal is een aanklacht tegen de ruimte die in Nederland gegeven wordt aan destructieve sektes, ongeacht de soms maatschappelijk geaccepteerde positie daarvan.

Het boek beschrijft tevens de strijd om zich uit deze wurgende greep los te maken, dank zij minimale hulp en met inzet van de resten van haar oorspronkelijke kracht, daarbij een nieuwe geloofsinhoud en zingeving vindt, zonder omzien in wrok.
Het boek is een aanklacht tegen dogmatisch geloof en destructieve verhoudingen.
Het dient als waarschuwing voor mensen, die een spirituele zoektocht aangaan.
Maar bovenal is het een ode aan de menselijke mogelijkheid om van een min een plus te maken, om vanuit de duisternis in het Licht te komen, om weer vertrouwen in Leven te krijgen, om Lief te hebben.”

Aaltje heeft aan haar boek ook een blog gekoppeld waar ze regelmatig stukjes voor schrijft en waar haar boek ook te bestellen is.
Een aanrader voor iedereen met ook maar een beetje maatschappelijke betrokkenheid!

Bovendien is via haar blog een prachtig muziekstuk van Franz Schubert te horen, dat Aaltje zelf op haar piano speelt en waarmee zij haar verhaal wil begeleiden. Niet alleen de muzikale schoonheid geeft dit muziekstuk kracht, maar juist ook het feit dat Aaltje dit zelf speelt. Haar muzikaliteit werd tijdens haar sekte-tijd ontkend en onderdrukt.
Luister zelf naar de prachtige klanken en voel de triomf van een vrouw die na onderdrukt te zijn geweest nu weer volledig Mens kan zijn.
Een lied van pijn, van Kracht en van de wens om te LEVEN.

http://alsgeloofeengevangeniswordt.blogspot.nl/

Winterlicht!

Deze keer geen woorden, maar beelden......!


Leefse
Aaltje!

Zo vader..... zo partner!

Eén van de reacties van een vrouw, die de achterkant van mijn boek las, was de volgende: "Ik ben van jongs af aan door mijn vader mishandeld geweest, wat haat ik deze man, maar wat het erge is, ik heb daarna een partner gehad, die op dezelfde manier met mij omging. Ik ben nu gescheiden, maar dat ik voor eenzelfde type man heb gekozen, is voor mij onbegrijpelijk".
Er klonk verontwaardiging en ontsteltenis in haar stem.
Ja, hoe is het mogelijk.
Die vraag heb ik mijzelf ook vaak gesteld. De man, de geestelijke hulpverlener, met wie ik ruim 12 jaar heb geleefd, was voor het grootste deel eenzelfde man als mijn vader. De patronen, manier van omgaan met mij, zijn handelen, zijn wijze van mij behandelen, leken, nee waren herhalingen van mijn vader.
In mijn boek heb ik meerdere voorbeelden hiervan gegeven.
Maar ik zal er hier één noemen:
Mijn vader kon mij, als ik ondeugend was geweest, ik kan beter zeggen, ongehoorzaam, zonder protest van mijn moeder, mij, wekenlang verzwijgen.
Dit patroon herhaalde zich in de latere relatie die ik had. Wekenlang mij verbannen en daarna bepaalde hij of ik weer aangenomen werd.
Net als in mijn jeugd.
Mijn vader, een dominante, charismatische man. Mijn latere relatie: identiek!

"Maar dat laat je toch niet met je doen? Dan was je toch opstandig geworden, weggegaan of je had hem een keer flink de waarheid gezegd?"
Tja, vragen, die ik mijzelf al ontelbare keren heb gesteld. Waarom???
In eerste instantie wist ik het niet, begreep ik er niets van! Voelde mij uitsluitend schuldig! Tot ik heel langzaam er zelf in ging geloven, dat ik NIET schuldig was, ofwel onschuldig ben! De ontmoeting met mijn man, met wie ik nu ruim 10 jaar getrouwd ben, was de eerste aanzet daartoe. Maar het vroeg veel tijd en geduld en vele, vele uren, dagen, maanden, jaren vooral praten, mijzelf onderzoeken, zelfkennis verkrijgen, nieuwe denkwijzen aanleren, voordat ik kon zeggen: 'Ja, ik ben onschuldig, ik ben goed zoals ik ben, ik houd van mijzelf'.
Duidelijk moge zijn, dat als je vanaf je jeugd bent opgegroeid met een besef, dat je niet goed genoeg bent, je je beter moet gedragen, dat je schuldig bent en je moeder bevestigt je daarin, dan is het bijna logisch, dat je met deze blauwdruk op je, in je gestempeld, latere keuzes gaat maken, die gelijk lijkend zijn.
Natuurlijk zijn er vrouwen die hier anders mee omgaan, zij worden wél opstandig, richten hun ongenoegen naar buiten. Ik keerde me terug in mijzelf, werd stil, deed wat er van me verlangd werd, wat mijn vader van mij verwachtte en ging "hulp" zoeken bij God. Niet naar buiten komen met je verdriet, met slechts één wens: "Heb mij lief".
En..... ik heb ook van mijn vader gehouden.
Ik meende, geloofde erin, dat mijn vader van me zou houden, als ik me aan hem aanpaste.
Deze mening kon ik, kan geen enkel kind staven aan zijn omgeving. Je hebt maar één keer ouders en je weet niet beter, als kind en..... je bent van je ouders afhankelijk.
Daarnaast spelen o.a. de plaats in de kinderrij, erfelijke factoren, maar ook de bagage van je ouders zelf, een rol.
Ook de ouders, de vader en moeder zijn opgevoed door hun ouders. Hebben daarin pijnen, kneuzingen enz. opgelopen. (In een volgend artikel ga ik daar verder op in).

Ik denk, nee dat weet ik zeker, dat velen zich hierin zullen herkennen, ieder vanuit zijn eigen persoonlijke situatie.
Daarbij, kinderen houden van hun ouders.
Vanuit de natuur is er liefde van het kind, naar zijn vader en moeder, zoals van de ouders verondersteld wordt, dat er liefde is, naar elkaar en naar hun kinderen.
Liefde is een sturend element in het leven van ieder mens. Liefde, erkenning, gezien worden, weten dat de omgeving blij met je is.
Krijg je dat van jongs af aan mee, dan ga je jezelf ook zo zien.
Ontbreken deze voorwaarden, dan kan het gebeuren, dat er scheefgroei, tekorten ontstaan, die de kans vergroten om bij het aspect partnerkeuze, je te laten leiden door onbewuste, ongeweten ervaringen uit je jeugd.
Dan ontstaat, wat in de psychologie wordt genoemd, neurotische partnerkeuze. Geen weet hebben van je innerlijke beweegredenen, kan leiden tot een ziekmakend herhalend patroon.

Ontstaat er, in je jeugd zelfvertrouwen, dan is dit in feite een GESCHENK!!!
Een geschenk van je ouders. Hoe velen hebben dit geschenk ontvangen?

Leefse
Aaltje!

Wat zeg je..... ??? Deel 2..... en wat zeg ik???

Gisteren heb ik een inkijkje en een terugblik gegeven in een kerkdienst, zoals het kan gaan.
Nadat ik hier nog eens over heb nagedacht , wil ik aangeven, dat ik absoluut niet op deze mensen neerkijk of er denigrerend over wil doen. Ik heb zelf volledig meegedaan en er in geloofd. Meende ook, dat het mij goed deed en voor een deel was dat ook zo. Maar, op een gegeven moment, begon ik in te zien, dat het mij afhankelijk maakte. Er was een sfeer van controle en gehoorzaamheid in deze kerk. Ik begon vragen te stellen...... en dan is het mis. Want vragen stellen staat gelijk aan twijfel en dat is het werk van de duivel.
Tegelijkertijd, kan het stellen van vragen, het begin zijn van wakker worden uit een roes, van zelf gaan denken. Dan ontstaat er een nieuwe fase, waarin een ander niet meer de macht over je zal hebben, je niet meer afhankelijk bent van "oudsten", leiders of anderen die de regels bepalen, die de bijbel uitleggen, zoals zij vinden dat het juist is, maar dat je jezelf terug kunt vinden. Eindelijk niet de identiteit van de kerk, maar je eigen identiteit!!! Dat is een lange weg, althans voor mij was dat zo, een lange weg van strijd, eenzaamheid, twijfel, terugval en ga maar door.
Nu kan ik zeggen..... dit was OOK het werk van de "heilige geest", hoewel ik nu liever spreek van een helende geest, die voor iedereen toegankelijk is. De kerk heeft niet het alleenrecht op de heilige geest, die pas in je treedt, zodra je je laat dopen in deze geest.

En in vreemde tongen spreken.....???
De eerste paar jaar nadat ik me uit deze kerk en het dogmatische geloof had gestreden, kon ik plotseling terugvallen op de tongentaal. Als ik me alleen of onzeker voelde bijvoorbeeld, of die keer dat wij, mijn man en ik, in de camper, in winterse omstandigheden, glad, sneeuw, in een smal straatje in Emmen reden, met allemaal mensen om ons heen. Ik raakte in paniek, kroop in een hoekje om me onzichtbaar te maken en kon uitsluitend nog in vreemde tongen prevelen. Dat was op dat moment mijn enige houvast. Mijn man was erbij en hij begreep, wist, dat het terugvallen op iets, wat me ooit zekerheid, steun had geboden, bij het proces van het ontslaven hoorde. Dankzij zijn kennis over verslavingen en het "afkicken" van patiënten van stoffelijke drugs.
Dit maakte, dat ik mijzelf altijd serieus kon blijven nemen en accepteerde, dat terugval bij het genezingsproces hoorde.
Dit gegeven van het terugvallen op de tongentaal, lijkt als twee druppels water op wat in de psychologie, regressie wordt genoemd. Bijvoorbeeld een kind van 10 jaar, dat plotseling weer in zijn bed gaat plassen of gaat duim zuigen, zijn andere voorbeelden. Het is het terugvallen op een eerder doorgemaakte stadium in je ontwikkeling. Het terugvallen op mijn tongentaal in een voor mij beangstigende situatie, is wellicht een verschijnsel, dat  past bij het Religieus Trauma Syndroom.

Terwijl ik mij de afgelopen dagen met dit onderwerp heb beziggehouden, komt er ook in m'n herinnering, dat ik een paar jaar geleden een keer een open avond heb bijgewoond rond het thema zingen.
En wat schetste mijn verbazing: er werd een oefening voorgedaan, als ware het "spreken in vreemde tongen". Hier werd het voorgesteld als, laat maar klanken en woorden uit je komen, alsof je een kind bent, niet over nadenken wat je zegt, gewoon, mond open en laat maar gaan.
Ach, het was even of ik weer in de kerk zat: balalakarandanrikaroetiakolakamba....... ga maar door!

Ineens moest ik deze dagen lachen!
Als je dat goed doet..... als er momenten zijn, waarop je in jezelf voelt, dat je een emotie hebt, maar er geen woorden aan kunt geven.... laat maar klanken komen.
Of, zoals ik een tijdje geleden een keer boos was. Ik wist, hier kan ik steeds over blijven praten, dat helpt niet voldoende. Mijn teken rol (goedkoop van Ikea, zo'n rol waar geen einde aan lijkt te komen), haalde ik tevoorschijn en ging met krijtjes kleuren, woorden, wat dan ook op papier zetten, stevige lijnen, krassen enz. Na een poosje was het klaar, weg, had geen last meer van boosheid.
Op die manier kun je ook je stem gebruiken, uiten, zonder dat er kop of staart aan zit. Als er maar geen ideologie, persoon of godheid aan te pas komt, daar ben ik allergisch voor geworden. Dan wordt het weer georganiseerd, moet er aan verdiend worden en voelt de leiding zich als "kleine godjes".
Dit vond ik een leuke ontdekking..... tongentaal zonder de heilige geest.
Laat de helende geest zijn werk doen, ofwel luister naar jezelf en als daar in past, dat je je stem kunt gebruiken op jouw manier....... ga daar dan mee door, want:
ook hier geldt, ware bevrijding is zelfbevrijding!

Ik ben benieuwd naar jullie verhalen en misschien is er herkenning of juist een heel andere beleving over wat ik geschreven heb.

Voor nu in ieder geval:
Leefse
Aaltje!

Wat zeg je.....??? Deel 1

Spreken in tongen en vallen in de Geest!

Deze week op de site dogmavrij werd mij via de reacties gevraagd, wat "tongentaal" eigenlijk betekent.
Ik was even verrast en moest stilletjes glimlachen: O ja..... tongentaal, wat was dat ook alweer. Ik verbaasde me over mijzelf, het was al ver weg gezakt in mijn geheugen en eerlijk gezegd was ik daar blij mee. Dat kon dus ook!

Nu terug naar de vraag, wat is tongentaal!
Voor wie daar in geïnteresseerd is, eerst een stukje uit de bijbel, want daaraan wordt het gegeven van de doop in de Heilige Geest (H.G.) en het spreken in vreemde tongen, ontleend.
Handelingen 2: 1-4.
En toen de Pinksterdag aanbrak, waren allen tezamen bijeen. En eensklaps kwam er uit de hemel een geluid als van een geweldige windvlaag en vulde het gehele huis, waar zij gezeten waren; en er vertoonden zich aan hen tongen als van een vuur, die zich verdeelden en het zette zich op ieder van hen; en zij werden allen vervuld met de heilige Geest en begonnen met andere tongen te spreken, zoals de Geest het hun gaf uit te spreken.

In de vol evangelische kerk waar ik kwam, werd op veel gebieden onderscheid gemaakt met andere kerken, zoals o.a. de doop in de Heilige Geest.
Zodra je je leven aan Jezus had gegeven, was je een wedergeboren christen, wat met Hallelujah geroep door de anderen werd begroet. Nu was jij OOK in de Heer. Liep je een poosje mee, waarin je onderwezen werd in de leer van de bijbel door een daartoe aangewezen persoon, dan werd het aspect van: "Dopen in de Heilige Geest" aangekaart. Zodra je daarin "gedoopt" was, ofwel er werd een gebed uitgesproken, waarin de H.G. uitgenodigd werd binnen te komen bij die persoon, dan kon je daarna meestal spreken in deze "vreemde tongen" (hoewel, dat was geen garantie).
Dit spreken in tongen, was een soort wapen die de Heer je gaf tegen de aanvallen van de duivel, maar het vulde ook je gedachten met de taal van God, waardoor je eigen gedachte, je eigen verstand op de achtergrond raakte en je constant afgestemd zou zijn op God.
Wat klonk het mooi en..... ik wilde toch Jezus volgen?
Dus ook ik werd tijdens een gebed dat iemand over mij uitsprak, gedoopt met de H.G. Vrij gauw daarna hoorde ik mijzelf klanken uiten, vreemde woorden, lettergrepen spreken. Dat zou het dus zijn: tongentaal, spreken in vreemde tongen. Je laat de woorden, letters, geluiden, ongecontroleerd uit je mond komen.

Een ander verschijnsel bij het dopen in de H.G. is, dat je ook zo geraakt kunt worden door de H.G., dat je tijdens gebed in de geest kunt vallen.
Tijdens kerkdiensten kon het gebeuren, nadat er werd opgeroepen tot gebed voor bepaalde zaken, bijvoorbeeld een zonde, een ziekte of een probleem, mensen naar voren gingen en tijdens het gebed "in de geest" konden vallen en op de grond terecht kwamen. Meestal renden er wel wat "helpers" rond, die waar nodig mensen op vingen. Mensen kwamen nooit hard ten val.
Er konden daarbij allerlei emoties vrij komen, zodat het een drukte van belang kon zijn: huilen, schreeuwen, lachen, vreemde klanken, of stil. Situaties die je in een "normale" bijvoorbeeld gereformeerde of katholieke kerkdienst nooit mee zou maken.

Na al die jaren vraag ik me wel af, hoe het mogelijk is, dat zoveel mensen zich hierdoor kunnen laten leiden.
Als ik deze mensen voor me zie, waren het allemaal mensen, die aandacht nodig hadden, goede, hulpvaardige mensen, die hier het gevoel hadden, gezien te worden. Maar ik denk, dat een vorm van massahysterie, massamanipulatie hieraan ten grondslag ligt. Ontvankelijk zijn voor aandacht maakt je misschien minder kritisch. Iets werkt bij de één, wat hem goed doet en een ander verlangt naar dezelfde ervaring, zodat hij open staat voor die ervaring...... geen controle hebben over jezelf en je laten vallen in een onzichtbare "wolk", de H.G. in handen van God die daar aanwezig is, althans zo wordt dit geloofd.
Maar..... het is een soort aanbidding en ontvangen van geestelijke, onstoffelijke drugs. Er staan dealers op de kansel, die je op zwakke kwetsbare momenten of problemen, aan kunnen spreken: "God houdt van je, kom naar voren met je lasten, Jezus is er voor jou, de H.G. kan je raken, wil je raken en genezen, je bevrijden van demonen". Keer op keer opnieuw.
Dealers, die zelf ook geloven in de goede werking van deze drugs, niet beseffend, dat het drugs zijn!

Ach en als een arts, psycholoog, of vrienden, je omgeving, je niet kunnen helpen en begrijpen, als je je eenzaam voelt, dan is de aantrekkingskracht zo groot: "NAAR VOREN GAAN EN VOOR JE LATEN BIDDEN".
Is er ooit al eens onderzoek gedaan in de neurologie, welke invloed bidden, voor je laten bidden en het vallen in de geest, met je doet? Wat doet het met je hersenen?

Dit is deel 1,
Morgen volgt deel 2, over hoe ik nu zelf tegen deze tongentaal aankijk.

Leefse
Aaltje!

Uitzicht op...... en een besef van......!

Nu ik niet meer gelovig ben, wat je onder geloof normaal gesproken verstaat: er is een God, met zijn zoon Jezus, die voor onze zonden gestorven is, enz. hoor ik ineens nergens meer bij.
Ben je dan geen atheïst?
Nee, dat ben ik niet. Een atheïst wijst iedere vorm van het bestaan van God af.
Dan ben je dus nog wel gelovig?!
Nee, dat ben ik niet. Ik ken allerlei vormen van geloof, ongeloof, bijgeloof, lichtgelovigheid. ik ben alleen niet kerks.
Wat ben je dan, humanist of agnost of anarchist, zoals ooit Domela Nieuwenhuis?
Een paar jaar geleden zei ik tegen iemand dat ik Mens wilde worden. Waarop meteen de reactie volgde: "Dat ben je toch al?".
Tja..... ik ben een mens en om mij heen lopen er allemaal mensen, maar erg blij word ik er niet altijd van. Als we allemaal al mensen zijn, waarom is het dan nog nodig christen, katholiek, moslim, jood of boeddhist,newage of weet ik wat te zijn, met daarbinnen de nodige subgroepen en afzonderingen?
Als we al mens zijn, dan is het toch klaar?
Blijkbaar niet!!!
Het gesprek ging nog even door. Zij vertelde me, volgelinge te zijn van Hara Krishna.
Ik begreep..... we komen niet verder tot elkaar.
Want ik zou zo graag willen, dat we, zonder een volgeling van of bij een beweging of kerk, groepering of sekte te horen, toch kunt communiceren. Gewoon als mens en toch geen uitgesproken humanist of christen enz. te zijn.
"Dat kan niet" hoor ik al zeggen.
Dat vraag ik me af. Is het dan van essentieel belang, ergens bij te horen?

Vanuit de humanistische psychologie weet ik, dat wij als mens, allemaal behept zijn met universele afwijzingsangst, of anders gezegd, universele acceptatiebehoefte.
Door welke onbewuste drijfveren laten we ons leiden bij het bepalen van onze keuzes?
Mijn verlangen naar God, kwamen uit vele motieven voort, deels bewust, deels onbewust. Ik ga er in een ander artikel uitgebreider op in.
Nu ik echter niet meer bij een kerk of gemeenschap hoor, maar me ook niet aangetrokken voel tot bijvoorbeeld het humanistisch verbond en zo kan ik nog meer voorbeelden geven, dan is het besef, van nergens bij te horen, groot.
Ik ben gesteld op mijn individualiteit, maar ik ben ook een sociaal wezen en wil dat ook zijn.

Friedrich Nietzsche schrijft in zijn. "Alzo sprak Zarathustra", dat mensen die hun geloof vaarwel hebben gezegd, vaak in de valkuil vallen van een ander gouden kalf dat aanbeden gaat worden.
Ik herken dit proces bij mijzelf. Na het afscheid van mijn geloof en de kerk, waar ik zeer diep in verankerd ben geweest, zocht ik bij tijd en wijle naar zekerheden, bij een bepaalde gedachtegang of groep. Achteraf begreep ik, dat het hoorde bij het losmakingsproces om uit te komen bij...... alleen staan, geen aansluiting vinden en ervaren, dat de meeste mensen niet door een proces zijn gegaan van gelovig naar ongelovig worden. Ofwel, mensen zeggen. "Ach dat geloof, of de kerk, het zegt me niets, nooit bij willen horen". Of anderen die zeggen: "Ik geloof toch, dat er iets is, ik ga nooit naar een kerk, maar er is meer tussen hemel en aarde".
Ook bij deze uitspraken kan ik me niet herkennen, te goedkoop, te gemakkelijk.
Dan zijn er mensen, die ooit naar een bepaalde kerk gingen, waar het hen geen goed meer deed en op zoek zijn gegaan naar een andere kerk. Voor mij is dit evenmin de weg die ik ben gegaan.

Afgelopen dagen met de kerst, viel ik op tv in een kerkdienst, waar uit volle borst het gloria in excelsis deo werd gezongen. Even was er het moment van herkenning: wat klonk dat altijd mooi en ik zong volop mee.
Echter het gevoel van, ik wil en kan dit niet meer, overheerst in mij met en in..... dankbaarheid.
Ik ben vrij en wil Mens worden. Als je God met hoofdletter schrijft, mag ik toch Mens ook met hoofdletter schrijven?
Ehhh..... ik ben toch al mens of Mens?
Ja, dat ben ik..... dat is waar en toch.....???!!!

Nee, het uitzicht dat ik heb, is een besef van alleen staan en weinig tot geen herkenning vinden bij anderen. Nog niet althans!
Want ik ben heel benieuwd naar reacties. Hoe denk jij hierover, wat zijn jouw ervaringen?

Leefse
Aaltje.