Ontzwijgen!

Mijn eerste artikel!
Eerlijk gezegd, weet ik niet hoe en waar te beginnen.
Nadat ik jarenlang niet over mijn ervaringen binnen geloofsgemeenschappen heb gepraat, het niet naar buiten heb gebracht, heb gezwegen, lijkt het tegelijkertijd, alsof ik nu voor een drempel sta, om met mijn blog en mijn boek, het zwijgen te doorbreken, ontzwijgen noem ik het.

Het kan toch niet zo zijn, dat ik de enige ben, die als volwassen vrouw zijnde, in de valkuil ben gestapt van religie, althans dogmatisch geloof. Geloof, wat in eerste instantie de oplossing lijkt voor alle eenzaamheid, problemen, angsten, noem maar op.
Totdat blijkt, dat het geen oplossing biedt, dat je langzamerhand de weg bent kwijt geraakt in een mistig gebied..... jezelf bent kwijt geraakt.
Maar dan is het te laat. Je zit er midden in.
Voor mij ging het althans zo op deze manier..... ik was mijzelf kwijt geraakt!
In een periode in mijn leven, waarin ik druk was met een gezin met drie kleine kinderen, een baan als lerares had voor twee dagen in de week, sociale contacten en verplichtingen, raakte ik op een gegeven moment oververmoeid!
Ik had weinig vertrouwen in de reguliere gezondheidszorg, daar had ik mijn redenen voor en kwam, op aanraden van een goede kennis, bij een geestelijke hulpverlener, verbonden aan een officieel erkend kerkgenootschap.
Achteraf, bleek dit een fatale keuze.

Over de jaren die hierop volgden, heb ik een boek geschreven:
ALS GELOOF EEN GEVANGENIS WORDT, dan.....
met als ondertitel: Van dogmatisch geloven naar zelfstandig denken.

Op mijn blog zal ik regelmatig inhoud geven aan hoe mijn leven is verlopen, hoe ik er nu tegenaan kijk en met name wil ik een ieder uitnodigen, om hierop te reageren en ik hoop hier een plek te kunnen bieden, om eigen ervaringen te delen.

Zo, de kop is er af en ik eindig dan ook met:

Leefse
Aaltje!