donderdag 28 april 2022

Tóch nog een artikel.....




Sinds 2018 heb ik niets meer geschreven op dit blog, of is het deze blog? Ik weet het nog steeds niet, maar is in feite een bijzaak.
Ook op mijn andere blog: Leefse heb ik tot vorig jaar juli nog wel mijn overdenkingen en hier en daar mijn verontwaardiging kunnen uiten, maar heb dat eveneens laten rusten, met redenen die ik daar heb beschreven.


De reden dat ik hier met schrijven ben begonnen in 2015, had met mijn boek te maken:
Als geloof een gevangenis wordt, dan.....
Een boek, wat helemaal geen boek zou worden, maar als een vorm van eigen-therapie voor mij heelzaam zou kunnen zijn, ofwel schrijf van je af. Uiteindelijk vond ik het waard, dat het een boek zou worden.
Niet voor het grote publiek, het is in geen winkel te koop, maar wel via de manier van Printing on Demand. Drukken, zodra er een vraag naar is, iemand het wil lezen.

Maar.....zodra je met een kwetsbaar verhaal naar buiten komt, loeren er overal gevaren. Niet iedereen is er van gediend om kritiek op systemen te lezen, en zéker niet over religie en hun vertegenwoordigers.
Ik ben dan ook gestopt om ook maar iets te vertellen over mijn leven.

Ik heb in de afgelopen twee Covid jaren, mij meer en meer gerealiseerd, dat wat ik in godsdienstige kringen heb meegemaakt, als eenling, nu gaande is over de hele wereld, de hele wereldbevolking wordt een nieuw geloof, een nieuwe religie opgedrongen.
Allemaal gebaseerd op MACHT, ANGST, GEHOORZAAMHEID.
Dat is mede de reden, dat ik tóch over mijn boek wil verhalen, na jaren van stilzwijgen.
Opdat ook anderen met hun kwetsbare ervaringen naar buiten durven te treden.
Dat er geluisterd wordt!
Luisteren naar jezelf en luisteren naar elkaar!
Dat we uit eeuwenoude kluisters heen kunnen breken, tevoorschijn komen!
Dat we als VROUW, als MENS tevoorschijn komen!
En ja, daar heb je wel moed voor nodig!

Mijn boek begint met een uitspraak van de Psychiater Thieu Wertenbroek die ik hier wil plaatsen.
Het verschil tussen een waan en een geloof.
Wat er nu wereldwijd gaande is, is een waan, want het doet ons geen goed!
En ik geloof er in, dat er, hoe zwaar soms ook, we uit deze waan kunnen komen, uit die gevangenis kunnen los breken, als we werkelijk naar ons zelf en naar elkaar durven en kunnen luisteren!
 
 

Kijkt u niet teveel neer op een waan, want een waan is een privégeloof, zoals het geloof een collectieve waan is.

Er is geen enkel verschil.

Beiden zijn niet bewijsbaar. Alle argumenten worden terzijde gelegd. Men gelooft op een irrationele manier, met absolute zekerheid. En dat heeft een mens blijkbaar nodig. Maar of het nu een waan of een geloof is, het maakt geen enkel verschil. Het enige is, is het heilzaam? En dáár gaat het om. Als een waan heilzaam is, mag u het een geloof noemen. En als een geloof niet heilzaam is, laat het dan maar een waan.


Thieu Wertenbroek ( theoretisch fysicus, arts-psychiater, in een radio interview in 1996 over "Waan en werkelijkheid").


Voor wie interesse heeft, is het boek hier te bestellen.


Leefse!


Aaltje.





 


dinsdag 23 oktober 2018

Slotstuk.....!!!



Voor de bezoeker die hier langs komt, is het duidelijk, dat ik niet meer actief ben op mijn blog, ook mijn boek heb ik op deze site verwijderd.
Ik plaats hier een artikel, dat ik op mijn andere blog (leefse.blogspot.com)heb geplaatst.
Dit zal dan ook het laatse artikel zijn op dit blog, hier heb ik de kern in verwoord van verkeerd, dogmatisch geloof, iedere aanvulling is overbodig!


"Schuldig zijt gij, gij vrouwen die een moord op uw geweten hebben!
Schuldig, gij onderkruipsels der schepping!
SCHULDIG! SCHULDIG! SCHULDIG!"

Wat is er gebeurd deze week, waardoor ik deze woorden er a.h.w. uitspuw?!
Wie heeft er deze week gesproken, waar ik zo verontwaardigd over ben?
Is het Brett Kavaneugh, de aartsconservatieve rechter, die voor de rest van zijn leven, zitting heeft gekregen in het Hooggerechtshof in de VS, maar wel door meerdere vrouwen is beschuldigd van seksueel ontoelaatbaar gedrag?
Is het Trump?
Of Horst Seehofer (CSU), de Duitse minister van Binnenlandse Zaken, die op het randje balanceert van rechts naar uiterst rechts, zelfs al een paar keer over die rand is gekukeld en fascistische uitspraken doet?
De Braziliaanse presidentskandidaat Bolsonaro, die ook al een reputatie heeft van vrouwvijandigheid en aan de uiterst rechtse kant van het spectrum staat?
De paus soms?
Paus Franciscus?
Heeft híj een rede gehouden waardoor ik zo fel ben?
Dat kan toch niet? Deze paus die de broederschap, de solidariteit, zo hoog in het vaandel heeft?
(Waar blijven trouwens de politieke thema's vrijheid en gelijkheid?)

De rede van de paus ging toch over abortus?
Ik heb hem toch DIT horen zeggen.....:

"Hierbij spreek ik tot vrouwen in het bijzonder, waarin ik het thema abortus niet schuw. Mijn voorgangers en ook huidige vertegenwoordigers van onze Kerk, hebben abortus altijd verafschuwd en daarmee tevens U veroordeeld! Er werd gesproken: U bent schuldig!  Dit heeft een stempel gedrukt op uw wezen, uw ontwikkeling, uw bestaan, uw zelfvertrouwen! Wat spijt mij dat oprecht vanuit de grond van mijn hart. Dit had de Kerk NOOIT mogen doen en mag dit in de toekomst evenmin. Het is een schande!!!
Abortus zal ik nooit aanmoedigen, maar dat is een andere zaak.
Maar als u als vrouw, eventueel samen met uw partner, DIT uw weloverwogen besluit is, omdat er geen andere juiste keuze is, dan moet ik daar afblijven, laat staan als vertegenwoordiger van de Kerk een oordeel over geven.
Ik zal U een geheim vertellen: Ik, als paus, heb Nietszche gelezen. U weet wel de filosoof die beweerde: "God is dood!", woorden die een diepe betekenis hebben en wij als Kerk, ons goed ter harte dienen te nemen. Nietzsche laat zijn Zarathustra o.a. de volgende uitspraken doen: 'Geeft ons een proeftijd, een klein huwelijk, om te weten te komen of wij voor het grote huwelijk deugen. Het is een groot ding, altijd met ons tweeën te zijn' En: 'Je bent jong en wenst kind en huwelijk. Maar ik vraag je: ben je een mens, die een kind zich wensen mag?.....Ben je de overwinnaar, de zelf-bedwinger, de gebieder van je zinnen, de heer van de deugden? Aldus vraag ik je.....Of spreekt uit je wens het dier en de begeerte? Of vereenzaming? Of onvrede met jezelf?.....Ik wil dat je overwinning en je vrijheid naar een kind verlangen. Levende gedenktekenen moet je bouwen, die getuigen van je overwinning en je bevrijding. Boven jezelf uit moet je bouwen. Maar eerst moet je zelf gebouwd zijn, rechthoekig naar lichaam en ziel. Niet slechts "voortplanten" moet je verlangen zijn, maar: "om-hoog planten". Daartoe helpe je de tuin van het huwelijk.....'
Leef, onderzoek, stel jezelf vragen! Je bent ZELF verantwoordelijk voor je eigen leven en de Kerk heeft daar niets, maar dan ook niets mee te maken. Wij zijn in uw ontwikkeling tot eigenheid, schromelijk tekort gekomen. Nogmaals, ik wijs hiermee de houding van de kerk af!!! Bevrijd jezelf van de ketenen van de Kerk en andere kerken! Verbreek de tralies van de geestelijke gevangenis waarin de kerk je vasthoudt! Tracht grote fouten door kleine te vervangen( ja, ja.....dat leen ik van Alfred Adler)! Laat Liefde je leidraad zijn en niet onze regels! Ga je eigen weg!

Leef!

STA OP, LEEF, GIJ MENS!!!

Heeft de paus dit allemaal werkelijk gezegd deze week?
Zou hij op de hoogte zijn van de gnosis? Van het Thomasevangelie?
Dat je zelf je eigen antwoorden moet vinden die het leven van je vraagt?
Dat het goddelijke in jezelf is, i.p.v. een God buiten je, waar je van afhankelijk bent?

Maar hoe komt het dan, dat ik een paar keer de tekst neurie: 'Hij die door zijn orgaan slechts pist heeft steeds voor duizenden beslist!'




Hoe komt het dan, dat ik deze schreeuwende beschuldigende vinger steeds weer voor mij zie en waarvan de muziek mij nú juist raakt?


Is het zo, dat ik me heb vergist?
Moet ik m'n ogen uitwrijven en er achter komen, dat het een droom is geweest?
Ach.....
Was het werkelijk een droom en ontwaak ik in een wereld waarin we keer op keer te horen krijgen, dat we hoe dan ook, schuldig zijn?
Bestaat het onschuldig zijn uitsluitend in dromen, in wensen, in.....jezelf?!

Wij zijn ONSCHULDIG.......hoewel anderen ons al eeuwen lang willen doen geloven, dat we altijd aan iets of iemand verantwoordiging schuldig zijn en moeten geloven in wat voor instituties dan ook, dat we moeten gehoorzamen! Dat we door de genade van een (door hen) bedachte God worden gered!
Ik droom en ben wakker!



Misschien komt er een dag, dat ik niet meer hoef te twijfelen of de paus dit nu wel of niet heeft gezegd, misschien.......

Leefse!

Aaltje.

zondag 8 januari 2017

Voor geluk naar de kerk.....?

Voor geluk naar de kerk of..... in verwarring raken?

Paul Witteman heeft op dit moment een serie lopen, waarin hij op zoek is naar geluk, via allerlei methoden, manieren die worden aangeboden.
Ik was vooral geïnteresseerd in de uitzending, waarin hij het gelukkig zijn/worden toetst in een vol evangelische kerk.
Te gast was Kees Kraayenoord, voorganger van deze kerk in Veenendaal.

Tijdens deze uitzending, zijn ze samen in gesprek en zien we af en toe beelden van de dienst, waarin Paul Witteman meedoet met de viering, meezingt, luistert en zelfs meehelpt met een vrijwilligersgroepje, een tuin verzorgen. Een aandoenlijk gebeuren. Ook werd er een volwassenendoop getoond.

Er is een panel aanwezig, dat met hulp van statistieken kan aantonen, dat gelovigen inderdaad gelukkiger kunnen zijn, dan niet-gelovigen. Dit onderzoek is gedaan door iemand van de Vrije Universiteit Amsterdam. Een universiteit vanuit christelijke inslag, dus dit past mooi in elkaar.
Na het zien van een Atheïstische "kerkdienst", meende deze zelfde persoon van de VU, dat deze "kerk" geen lang leven beschoren is, vanwege het ontbreken van troost.

Ik wilde deze uitzending zien, omdat ik zelf met dit type vol evangelische kerk te maken heb gehad, er met hart en ziel aan mee heb gedaan, totdat......

En daar zit hem nu juist de kneep, naar mijn idee. Paul Witteman stelde NIET de vragen, die voor mij juist de reden waren om helemaal afscheid te nemen van deze kerk en alle kerken, van iedere vorm van geïnstitutionaliseerd geloof.
Want, wie is deze voorganger, welke opleiding heeft hij?
Hoe komt hij aan geld? Hoe wordt deze kerk gefinancierd?
Homoseksuelen, net als ieder mens, zijn welkom, ja....maar.....

Dit zijn een paar aspecten, die door Paul Witteman even aan de orde zijn gesteld, maar zo oppervlakkig, dat niemand zich daar een buil aan hoefde te vallen. Ik had echter graag gezien, dat hij door was gaan met vragen stellen, zoals het financieren van het geheel. Alles heeft met geld te maken, dus ook het onderhouden van zo'n kerk. Geen woord er over.
De kerk waar ik deel van heb uitgemaakt, nam de bijbel van kaft tot kaft voor waar. Overigens door deze kerk uit Veenendaal evenzo. Bij al deze evangelische fundamentalistische kerken is dat hun dogma.
Zij halen uit die bijbel, dat God vraagt om tienden te betalen, iedere maand opnieuw. Als je de tienden betaalt, zal God je welgevallig zijn. Betaal je die tienden niet, of je betaalt minder, dan ben je niet volledig een dienstknecht van God en zul je door de aardse heren van deze kerk, minder in aanzien staan, krijg je niet of een taak, die een beetje onderaan de ladder bungelt. Je begaat, zonder dat dit openlijk wordt gezegd, een zonde, wanneer je je niet aan die wet van de tienden houdt.
Dat deze regeling van de tienden in een heel andere tijd, in de bijbel zich afspeelde dan nu, doet niet ter zake, want het staat in de bijbel en dan is het zo.

Dan homoseksuelen. Ja, die zijn welkom, maar..... ik weet van deze type kerken, dat zo'n persoon welkom is, maar voor God is homoseksualiteit een gruwel, dus moet dit bestreden worden. Ofwel, er wordt via gesprekken, gebed, deze persoon uitgelegd, dat God niet wil, dat je homo of lesbisch bent, en zal er alles aan gedaan worden om die persoon in het gareel te krijgen. Welkom, maar onder voorwaarden.

Overigens, deze kerken leven uitsluitend onder een vlag van: "Wij prediken God, ofwel liefde", maar ze zeggen er niet bij, dat God daar voorwaarden aanstelt, of ik kan beter zeggen, onder het mom van "God stelt voorwaarden uit liefde voor zijn schepselen", stellen de AARDSE HEREN hun voorwaarden, hun eisen, en kunnen schuldgevoelens creëren.

Dan heb ik het nog niet over de sfeer in deze kerken.
Tijdens het gesprek tussen Paul Witteman en deze voorganger, kwam het begrip "emotie" heel vaak naar voren. Met mensen, met elkaar omgaan is emotie. Tijdens de diensten kunnen en komen er vaak emoties naar boven: huilen, "aangeraakt worden door de Heer", verdriet, of spijt, of zondebesef, of.......
Ik wil daar niet lichtzinnig over doen, maar ik kan het niet anders zien, dat in een groep, onder leiding van een charismatische voorganger en mét muziek, het heel gemakkelijk is, emoties los te maken. Emoties, die misschien niet eens bij je horen, of zaken die je al verwerkt hebt, of je schuldig voelen, terwijl er van schuld helemaal geen sprake hoeft te zijn. Er ontstaat een sfeer, waarin het gevaar aanwezig is, DAT JE JEZELF KWIJT RAAKT!

De diensten duren meestal een aantal uren, zodat je héééérlijk in de hele sfeervolle setting wordt meegevoerd! Je bent niet helder meer, uitsluitend de woorden en muziek, contacten, de warmte blijft in en aan je hangen.
Zolang het je goed doet.....
Maar zodra je beseft, dat je eigenheid, je individu ondergeschikt wordt gemaakt aan zo'n gemeenschap, dan is het tijd om jezelf vragen te stellen.
Ook het aspect van pastorale begeleiding kwam niet aan de orde. Daar heb ik zelf ervaringen mee opgedaan. Als gevolg van de godsdienstvrijheid worden er aan misstanden geen halt toegeroepen!

Ik heb me, toen ik langzamerhand sterker werd en vragen ging stellen, begrepen, dat met name dit type kerken die zo door emoties gedreven worden en door winstbejag, moeten worden aangepakt, maar artikel 1 van de grondwet laat dit niet toe.

Wat mijzelf betreft, was het ook al niet eenvoudig, want de kerk zit nog heel lang in je gedachten patroon.
Ik wil er mee zeggen, dat deze kerken.....VERSLAVEND WERKEN!!!

Er is vrijheid van godsdienst, tja.....
In mijn boek maak ik er melding van, dat deze wet herzien zou moeten worden!
Maar daar hoor je niemand over, óók niet Paul Witteman, of een vertegenwoordiger van de VU.

En dan de laatste vraag: Is het zoeken en streven naar geluk niet een absurde doelstelling?

Leefse!

Aaltje.




zaterdag 31 december 2016

Op weg, naar een nieuw begin......!

Enige tijd geleden ben ik op wordpress een blog gestart, als experiment rondom mijn boek.
Vandaag heb ik een artikel geschreven, die ik ook hier plaatst:
"Op weg".

De laatste dag en dit jaar zit er op! Afronden en verder gaan, althans zo ervaar ik dit symbolisch gezien nu. Ik bereid  me al weer voor op het nogmaals terugkeren naar Nederland. Niet omdat ik hier al weer ben uitgekeken, maar omdat ik eindelijk weet hoe nu verder.


Het laatste bezoek aan Nederland bestond voornamelijk uit het onderzoeken welke mogelijkheden er voor me zijn, om "resten" van schadelijke invloeden te verwerken. Met een lijstje van mensen, ideeën, voorstellen, te voren goed voorbereid, ging ik op stap.  Intensieve Emdr behandelingen? Daar zaten voor mij haken en ogen aan. Doordat ik in het Zweedse ziektekostensysteem zit, is het bezwaarlijker in Nederland een traject te volgen. Ik ken er geen huisarts meer en daar zou ik van afhankelijk zijn om een verwijzing te krijgen. Overal is een mouw aan te passen, maar het is niet mijn mouw. Daarbij, een paar jaar geleden had ik al vele Emdr sessies gevolgd, die mij blijvend goed hebben gedaan. Zo waren er meer adressen op m'n lijstje, die ik gaandeweg doorstreepte.
Wat ik echter op een gegeven moment ontdekte, was, dat ik er genoeg van begon te krijgen om te praten over mijn leven en wat zich daarin had voorgedaan, mijn ouders, de sekten, het misbruik. Het begon me tegen te staan. Waar was ik dan mee bezig? Aan mensen uitleggen, wat het is om in verkeerde handen te vallen, dat ik verslaafd was geweest aan een vertegenwoordiger van geloof, verslaafd was aan geloofsdenkbeelden. Jaren waarin ik niet meer mijzelf was, gemanipuleerd ben, met me heb laten doen!
Dan kom ik nog niet eens toe aan het feit, dat dit alles mogelijk is, dat misbruik binnen geloof door kan gaan, dat de wet op de vrijheid van godsdienst niet veranderd zal worden. Neem het misbruik binnen de Rooms Katholiek kerk. Nog steeds wordt dit weggemoffeld. In Nouveau heeft een artikel gestaan van journaliste Lydie van der Weide. Ik heb heel wat uren met haar gepraat en zij had het laatste aspect van de vrijheid van godsdienst in haar eindartikel verwerkt. Echter Nouveau wilde dit niet en deze angel werd uit het stuk geschrapt. 
Van een andere journaliste weet ik zelfs, dat een aantal mensen die openlijk over schadelijke situaties in bepaalde kerkgemeenten/sekten hebben geschreven, advocaten van die partijen achter zich aankregen. Ze zijn daarna gaan zwijgen.
Nee, het begon me tegen te staan om weer uitleg te geven, weer gezichten tegenover me te zien van mensen, die er niets van begrepen, die zich niet kunnen voorstellen hoe het is, verslaafd te zijn. Steeds weer beseffen, dat ik een taboe bespreekbaar wil maken, open wil breken.  Ik begreep, dat deze weg voor mij, althans op dit moment een doodlopende weg is. Ik krijg er geen energie meer van.
Ik heb nieuwe wegen nodig om verder te kunnen gaan. Nieuwe vragen vanuit mijzelf en ook van de ander. Rondom mijn boek en geloof, vragen als, hoe het kan dat iemand in verkeerde handen valt, verliefd wordt op de verkeerde persoon, die je schade toebrengt. Welke rijpings gereedheid moet er zijn? Is het mogelijk dat het in verkeerde handen vallen, te voorkomen is?
Maar ook vragen hoe je dichter bij je eigen bestemming komt, je eigen Ik....... Wil hier niet al te veel woorden aan schenken, om niets vast te zetten, dicht te plakken, tevoren al bepalen hoe de uitkomst moet zijn.
Hoe dan ook, de reis naar Nederland heeft me doen beseffen, dat het mij geen goed meer doet in een hulpverleningstraject te vallen. Het vele praten met mijn man, zijn kennis én liefde, hebben mij erdoor geholpen. Nu bereik ik een laag, waarin het vele praten, op die manier, niet meer nodig is. Het is het gebied, waar geen woorden meer zijn, waarin ik als van een afstand kijk naar datgene, wat in mij naar buiten wil komen. Waarin ik "De weg van ware bevrijding is zelfbevrijding" wil bewandelen (zie gedicht hieronder). Weliswaar met hier en daar wat hulp, steun  en dan toch je eigen kern, je eigen weg ontdekken!
Hoe ik verder ga, schrijf ik in één van de komende dagen!
De ware bevrijding is zelfbevrijding.
Zij wordt niet geschonken, alleen mogelijk gemaakt.
Ze geschiedt stap voor stap:
Bevrijding van de ondeugden
en van de onverantwoordelijkheid.
Bevrijding van de slaaf in ons
en van de geketende engel
die ieder mens meedraagt
in zijn ziel.
Albert Helman (Nederlands-Surinaamse schrijver, politicus en verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog).
Leefse!
Aaltje.



woensdag 5 oktober 2016

Interview met Lydia van der Weide!


Na de laatste bijdrage op mijn blog, is het stil gebleven. Niet omdat ik niets meer te melden zou hebben, maar ik heb gemerkt, dat het niet verkeerd is, om na een lang proces van het schrijven en uitgeven, wat afstand te nemen van een dergelijk emotioneel gebeuren. Want de ervaring heeft mij intussen geleerd, dat je een lange adem moet hebben, om met misstanden binnen geloof, naar buiten te komen én gehoord te worden.
Er wordt bijvoorbeeld nog te vaak gemeend, dat mensen die in een sekte komen, zwakke, labiele personen zijn. Tja..... een misverstand dat wijdverbreid en hardnekkig is.
Er komt een moment, dat ik verder ga met het onderwerp: sekten, verslaafd zijn aan geloof en aan valse leiders, aan een persoon, die je geen goed doet, terwijl je meent er afhankelijk van te zijn.

Tijdens het print klaar maken van het boek, heb ik met de journaliste Lydia van der Weide een gesprek gehad. Dit gesprek heeft zij vervat in een artikel, dat zij geplaatst heeft in het tijdschrift Nouveau.

Ik plaats hier het artikel van haar, dat in de zomerperiode in dit blad is verschenen.

Openhartig
hier te lezen

Leefse!

Aaltje.

vrijdag 8 april 2016

Sechzehneichen!



Op de Duitse tv zag ik een tijdje geleden een film met de titel: Sechzehneichen.
Een beetje een raadselachtige titel, maar het maakte me nieuwsgierig en het bleek een voor mij interessante film te zijn.
Een korte schets:
Een jong gezin, vader Nils, moeder Laura en dochtertje Fanny. De moeder heeft allergische ademhalingsproblemen, veroorzaakt door het klimaat in de stad waarin zij wonen en zij besluiten een huis te kopen in een afgelegen gedeelte in een park, in de natuur, op het land. Een prachtig huis, in een door security beveiligde omgeving, met vriendelijke buren, in Sechzehneichen.

Deze overvriendelijke buren nodigen het echtpaar uit voor een feestje, waarin Nils gaandeweg wordt verleid, deelgenoot gemaakt in heimelijke, seksuele verlangens van de andere bewoners en daarin meegetrokken.
Er ontstaat een verwijdering tussen Nils en Laura. Hun huwelijk blijft staande, maar de verhouding die ooit goed was, verdwijnt.
Nils is niet meer zichzelf, gaat helemaal mee in de vervreemdende sfeer, terwijl Laura sceptisch blijft, ondanks de verleidingen waar ook zij mee te maken krijgt. Zij heeft niet echt in de gaten hoe de hiërarchische structuren in deze woonomgeving functioneren. Hoe er gebruik wordt gemaakt van manipulatie en controlemechanismen. Haar fotografeer kunst bijvoorbeeld,  haar eigen unieke kwaliteit, moet in dienst staan van de groep.
Zij probeert met haar dochtertje te vluchten en het lijkt alsof ze daarin slaagt, maar de toeschouwer van de film ziet al, dat zij in de gaten wordt gehouden door de leiding en haar ontsnappingspoging mislukt.

De film eindigt, dat Laura en Fanny terugkeren in het park, terwijl Nils hen tegemoet loopt. Het schijngelukkige gezin, leeft weer met z’n drieën achter de slagbomen in een gesloten, geïsoleerde omgeving met hun bewoners. Hierin is niemand meer de baas over zichzelf, zijn bewoners afhankelijk gemaakt van een aantal leiders, die bepalen hoe ze moeten leven en leiden zij een bestaan als “Onzichtbaren”. Leven zij in een sekte.
Je zou ook kunnen zeggen, dat de bewoners slaven zijn geworden van een systeem, dat gerund wordt door een paar mensen die aan de top staan en hun agenda verborgen houden voor de bewoners, die erin geloven, dat het hier goed is en dat ze er niet uit kunnen, zelfs niet meer uit hoeven.

Voor mij was deze film heel verhelderend alsook troostend.
Ook ik kwam met mensen in aanraking, waarvan ik dacht, dat zij het goed met me voor hadden. Werd meegezogen in systemen binnen christelijk geloof, in sekten, waar een hiërarchie heerste, controle werd uitgeoefend, niet meer mijzelf was, tienden (10%) van je maandelijkse inkomsten “moest” betalen (via bijbel teksten en manipulaties werd je dit voorgehouden te doen), gehoorzamen en geïsoleerd raken van de buitenwereld.                               
In deze film zag ik vele elementen terug.

Maar ook in de hedendaagse maatschappij, kun je je soms afvragen, of er niet dezelfde patronen heersen, waarin het gevaar bestaat, dat gewone mensen tot slaaf worden gemaakt. Gehoorzamen en altijd klaar staan, want anders neemt een ander je baan in.

Het is niet altijd gemakkelijk om te onderkennen hoe processen werken, hoe je meegetrokken kunt worden in iets wat je eigenlijk niet wilt, maar het niet meer in de gaten hebt. Ik had zelf nooit gedacht, dat mij dat zou kunnen overkomen. Deze film heeft me laten zien, dat het slachtoffer worden van verkeerd geloof, of verkeerde mensen, iedereen kan overkomen. Maar ik wens het niemand toe!

Leefse!

Aaltje.


vrijdag 18 maart 2016

Moeder.....help(t)?



In een diep ontredderd moment in m'n leven, ik kan wel zeggen, dat het m'n grootste dieptepunt was, een bedreigende situatie, riep ik, als volwassen vrouw zijnde, om...... mijn moeder.
Mijn moeder, die al jaren daarvoor was overleden, leek in een opwelling, een moment waarbij ik geen tel nadacht wat en naar wie ik zou roepen, de enige te zijn, die me zou kunnen redden. Het was een schreeuw, die onbedwingbaar uit me los barstte.
Ik riep om hulp, ik riep naar mijn moeder, of een moeder, ofwel ..... iemand die mij zou kunnen horen.
Het had ook God kunnen zijn, maar die had er al lang blijk van gegeven, niet naar me te luisteren.
In mijn boek: "Als geloof een gevangenis wordt, dan....." schrijf ik natuurlijk ook over dit moment, wat zich voordeed, nadat ik al ruim 10 jaar een "volgeling" van deze man was.

De man, die mij op dat moment bedreigde, deze man, ooit een geestelijke hulpverlener, met wie ik al meerdere jaren had geleefd en zich ontplooid had als een sekteleider, had mijn keel dichtgeknepen. Hij was bezig, mij te wurgen. Maar..... hij liet los. Hij liet los en ik schreeuwde in mijn wanhoop, om..... mijn moeder.
Al spoedig daarna, ben ik naar de huisarts gegaan, zonder dat ik hem kon vertellen, wat er gaande was, daar was ik nog lang niet aan toe en verwees hij mij naar een vrouwenopvangtehuis.
Weg uit deze mentale gevangenis, mentale slavernij. Een sekte. Weg uit een omgeving, waar sprake was geworden van huiselijk geweld. Een begrip, dat toen nog totaal niet bij mij opkwam.
Datgene, wat er nog over was van mijzelf, koos ervoor om mijn leven niet langer te laten bepalen door de waandenkbeelden van een psychiatrisch gestoorde man, die ooit met name vrouwen had begeleid in hun weg naar God (zijn weg wel te verstaan).

Ik heb er lang over nagedacht, hoe ik er toch toe kon komen om naar mijn moeder te roepen: 'Mama'.
De verhouding met mijn moeder is nooit echt goed geweest, ik kan beter zeggen, zij was een vrouw, die nooit een moeder is geweest. Als kinderen kregen we kleding aan, gaf ze ons te eten en dat was het dan, meer was er nauwelijks. Niet bepaald een bemoedigende opvoeding. En toch..... roepen naar mijn moeder.
Ik ben trouwens niet de enige. Een psychotherapeut vertelde eens, dat een oude vrouw van 92 jaar, liggend in het ziekenhuis, in haar nood riep om....... haar moeder.

Kan het zijn, dat ik naar het "Beeld van de moeder" riep? De moeder, die er voor haar kinderen is, hen beschermt, een toevluchtsoord is, waar je bij kunt schuilen?  Bij zo'n moeder is het veilig. Als een kip haar kuikens rondom zich verzamelt, of een aap die zijn jong met zich meedraagt.
De dierenwereld geeft vele voorbeelden van moeders, die hun jongen tot het uiterste beschermen, ermee rondzeulen om het naar veilige plekken te brengen, soms zelfs als het al gestorven is.
Ben je volwassen, dan heb je die bescherming niet meer nodig. Dan moeten we ons zelf zien te redden. Zo is het toch?
Of...... is dat af en toe tóch iets teveel gevraagd, in onze grote mensen wereld? Waar we ons vaak onzeker voelen en waar kleine en grote gevaren dreigen?
En op onbewaakte ogenblikken, waarbij je jezelf even in een flits, niet meer onder controle hebt, voelt, dat je als mens in feite alleen staat, in je diepste ontreddering en angst, om hulp zoekt naar ..... een "beeld"?
Het beeld van "de moeder" of naar God, ofwel, een beeld van een God, zoals mensen zich een god voorstellen?
Een rots in de branding, een man met een baard, of als een hand waarin je als een parel veilig ligt, of als een rechter, die over goed en kwaad zal oordelen, enzovoorts.
Een ander roept misschien naar één van deze godsbeelden, i.p.v. naar een moeder.
Neeeeee...... zegt de gelovige, ik zou dan écht naar God roepen, want Hij is mijn redder, mijn moeder kan me niet redden.
Oké, dan laat ik het zo.
Maar ik denk, dat als je werkelijk in nood bent en niet meer weet wat je zegt, kun je versteld staan van datgene wat je roept. En dan kan het ook zo zijn, dat je niet meer uit kunt roepen dan: "HELP!!!".
En dan hoop ik ook, dat er werkelijk hulp zal zijn en dat het "help" niet in de lucht blijft hangen.
En misschien blijkt het in sommige situaties wel zo te zijn, dat je om hulp roept, naar..... JEZELF. Dat jij de enige bent, die jezelf kan redden. Dit is niet als een leuk afsluitend grapje bedoeld, dit is iets om over na te denken!

Leefse

Aaltje.