vrijdag 18 maart 2016

Moeder.....help(t)?



In een diep ontredderd moment in m'n leven, ik kan wel zeggen, dat het m'n grootste dieptepunt was, een bedreigende situatie, riep ik, als volwassen vrouw zijnde, om...... mijn moeder.
Mijn moeder, die al jaren daarvoor was overleden, leek in een opwelling, een moment waarbij ik geen tel nadacht wat en naar wie ik zou roepen, de enige te zijn, die me zou kunnen redden. Het was een schreeuw, die onbedwingbaar uit me los barstte.
Ik riep om hulp, ik riep naar mijn moeder, of een moeder, ofwel ..... iemand die mij zou kunnen horen.
Het had ook God kunnen zijn, maar die had er al lang blijk van gegeven, niet naar me te luisteren.
In mijn boek: "Als geloof een gevangenis wordt, dan....." schrijf ik natuurlijk ook over dit moment, wat zich voordeed, nadat ik al ruim 10 jaar een "volgeling" van deze man was.

De man, die mij op dat moment bedreigde, deze man, ooit een geestelijke hulpverlener, met wie ik al meerdere jaren had geleefd en zich ontplooid had als een sekteleider, had mijn keel dichtgeknepen. Hij was bezig, mij te wurgen. Maar..... hij liet los. Hij liet los en ik schreeuwde in mijn wanhoop, om..... mijn moeder.
Al spoedig daarna, ben ik naar de huisarts gegaan, zonder dat ik hem kon vertellen, wat er gaande was, daar was ik nog lang niet aan toe en verwees hij mij naar een vrouwenopvangtehuis.
Weg uit deze mentale gevangenis, mentale slavernij. Een sekte. Weg uit een omgeving, waar sprake was geworden van huiselijk geweld. Een begrip, dat toen nog totaal niet bij mij opkwam.
Datgene, wat er nog over was van mijzelf, koos ervoor om mijn leven niet langer te laten bepalen door de waandenkbeelden van een psychiatrisch gestoorde man, die ooit met name vrouwen had begeleid in hun weg naar God (zijn weg wel te verstaan).

Ik heb er lang over nagedacht, hoe ik er toch toe kon komen om naar mijn moeder te roepen: 'Mama'.
De verhouding met mijn moeder is nooit echt goed geweest, ik kan beter zeggen, zij was een vrouw, die nooit een moeder is geweest. Als kinderen kregen we kleding aan, gaf ze ons te eten en dat was het dan, meer was er nauwelijks. Niet bepaald een bemoedigende opvoeding. En toch..... roepen naar mijn moeder.
Ik ben trouwens niet de enige. Een psychotherapeut vertelde eens, dat een oude vrouw van 92 jaar, liggend in het ziekenhuis, in haar nood riep om....... haar moeder.

Kan het zijn, dat ik naar het "Beeld van de moeder" riep? De moeder, die er voor haar kinderen is, hen beschermt, een toevluchtsoord is, waar je bij kunt schuilen?  Bij zo'n moeder is het veilig. Als een kip haar kuikens rondom zich verzamelt, of een aap die zijn jong met zich meedraagt.
De dierenwereld geeft vele voorbeelden van moeders, die hun jongen tot het uiterste beschermen, ermee rondzeulen om het naar veilige plekken te brengen, soms zelfs als het al gestorven is.
Ben je volwassen, dan heb je die bescherming niet meer nodig. Dan moeten we ons zelf zien te redden. Zo is het toch?
Of...... is dat af en toe tóch iets teveel gevraagd, in onze grote mensen wereld? Waar we ons vaak onzeker voelen en waar kleine en grote gevaren dreigen?
En op onbewaakte ogenblikken, waarbij je jezelf even in een flits, niet meer onder controle hebt, voelt, dat je als mens in feite alleen staat, in je diepste ontreddering en angst, om hulp zoekt naar ..... een "beeld"?
Het beeld van "de moeder" of naar God, ofwel, een beeld van een God, zoals mensen zich een god voorstellen?
Een rots in de branding, een man met een baard, of als een hand waarin je als een parel veilig ligt, of als een rechter, die over goed en kwaad zal oordelen, enzovoorts.
Een ander roept misschien naar één van deze godsbeelden, i.p.v. naar een moeder.
Neeeeee...... zegt de gelovige, ik zou dan écht naar God roepen, want Hij is mijn redder, mijn moeder kan me niet redden.
Oké, dan laat ik het zo.
Maar ik denk, dat als je werkelijk in nood bent en niet meer weet wat je zegt, kun je versteld staan van datgene wat je roept. En dan kan het ook zo zijn, dat je niet meer uit kunt roepen dan: "HELP!!!".
En dan hoop ik ook, dat er werkelijk hulp zal zijn en dat het "help" niet in de lucht blijft hangen.
En misschien blijkt het in sommige situaties wel zo te zijn, dat je om hulp roept, naar..... JEZELF. Dat jij de enige bent, die jezelf kan redden. Dit is niet als een leuk afsluitend grapje bedoeld, dit is iets om over na te denken!

Leefse

Aaltje.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten