Sneeuwklokjes!

Ieder jaar kijk ik uit naar de sneeuwklokjes, die rond deze tijd in Zweden, tevoorschijn komen.
Sinds een paar dagen, zie ik eksters druk bezig met die lange takken, in een grote boom, hun nest bouwen. Wat een kracht, wat een geloof in zichzelf, om die onmogelijke takken, in dat kleine gat te krijgen. Maar het lukt hen uiteindelijk. Ik weet het wel, het is instinct. Maar toch!
Dan die kleine witte sneeuwklokjes. In die koude, waarin nog niets groen is, behalve de naaldbomen dan. Tevoorschijn komen in een koude wereld, waarin iedereen langs loopt met dikke jassen aan, kraag omhoog, schuilend tegen een sneeuwbui, die o zo mooi is, maar niet uitnodigt tot een gesprek op straat.
In die wintertijd, waarin mensen praten over en verlangen naar de lente, zijn daar die sneeuwklokjes.
Terwijl ik er naar kijk, vergelijk ik mijzelf met dit bloempje.
Een klein krachtig bloempje, dat zich naar boven worstelt om het licht te zien, om zelf gezien te worden. Wat een leven zit er in verborgen, wat een energie, wat een moed. Ik weet, net als bij de eksters, dat het een innerlijke drang is, zij kunnen niet anders, dan zijn, zoals ze zijn.
Hoe is dat dan met mij? Welk vergelijk is er te zien?

Na een lange periode van zwijgen, onder de grond te hebben geleefd, ben ik naar buiten gekomen, om mijn verhaal te doen, mij zichtbaar te maken, mij door de harde bodem van weerstand en onverschilligheid, heen te strijden, om maar uit die donkere aarde te komen. Door het uitgeven van mijn boek, mijn verhaal, heeft dat proces van zichtbaar worden, gestalte gekregen. Het boek, zijn de witte bloempjes. De groene blaadjes, is de manier, waarop ik mijn boek, laat zien. De groene blaadjes dragen het bloempje. Daar staat het sneeuwklokje en kijkt wat om zich heen. Wat ziet het? Nog een paar sneeuwklokjes en tezamen voelen ze zich sterk. Maar ze staan wel ieder op hun eigen kleine stukje grond, hebben ieder hun eigen gebiedje te veroveren en daarin te groeien.
Zo ook met mij. Ik heb mijn boek, ofwel mijn ervaringen binnen verkeerd geloof, openbaar gemaakt. Ik ben dat boek, ik ben natuurlijk nog veel meer, want mijn leven gaat verder, maar het boek handelt over mij, waarin ik mij heel kwetsbaar maak. Af en toe, vliegt mij deze kwetsbaarheid aan, dan voel ik me eenzaam en alleen in deze koude winterwereld en o zo onzeker. Dan sta ik wel zichtbaar te zijn, maar het voelt soms heel koud, eenzaam en naakt. Daarin hoor ik een uitspraak als, "wat erg" en meteen daarna gaat het leven weer verder, met wat de ander belangrijk vindt.
Het is als met een bericht op het nieuws, even is er aandacht voor en meteen erna een ander onderwerp: sport.
Het dringt niet door! Het blijft aan de oppervlakte.
Daarbij, er is de politieke onwil om misbruik binnen geloof werkelijk aan te pakken.
Vanmorgen hoorde ik in België, over de misbruikschandalen Nog steeds, melden mensen zich. Echter, mensen mogen niet meer namen openbaar maken, zodra het feit verjaard is. Ik word kwaad en voel me onmachtig. Het is zo'n ontzettend grote stap, om misbruik binnen geloof, om misbruik door mensen die je had moeten kunnen vertrouwen, aanhangig te maken. Over je eigen schaamte en schuldgevoel heen te stappen, om te beseffen, dat niet JIJ schuldig was aan misbruik, maar op z'n minst het systeem.
Ik besef meer en meer, dat alle soorten van misbruik, taboe is.
Dat geldt ook voor misbruik in gezinnen, misbruik bij kinderen en ga maar door.

De laatste tijd komen er vaker tranen bij mij, dan voordien. Ik zou van de daken willen schreeuwen, dat er zoveel onrecht gebeurd binnen geloof en tegelijkertijd, kruip ik zelf af en toe weg, omdat het schreeuwen ook pijn doet. IK kan beter zeggen, omdat mijn stem niet gehoord wordt.
In mijn laatste artikel, schreef ik over het klokkenluider zijn. Echter een klokkenluidershuis, zoals de plannen er nu uitzien, is bij voorbaat aan regels gebonden, zoals het niet openbaar maken van de misstanden binnen een bedrijf. Voor ZZpers biedt het "Huis" ook al geen oplossing. Als individu sta je werkelijk alleen.
Wat ik er mee wil zeggen is, zodra je misstanden naar buiten brengt, gaat of je kop er af, of je moet je mond houden, of je wordt verzwegen.
Tja.....

In mijn beeld zie ik een jongetje, helemaal verbaasd, naar een sneeuwklokje kijken. 'Mama....... ik zie een bloemmetje, in de sneeuw'. Mama heeft het druk en het jongetje blijft kijken, bukt zich, raakt het oersterke, maar o zo tere plantje eventjes aan. Zijn grote oogjes staan vol respect dit natuurwondertje gade te slaan. Het begint weer te sneeuwen. Hij springt in het rond, rent achter een vlokje aan, wil het oppakken...... bukt zich nog een keer naar het sneeuwklokje en rent dan naar zijn huis. Mama....... ik heb een bloempje gezien, het sneeuwt, ik wil buiten spelen.
Dit jongetje, troost mij. Het sneeuwklokje wordt WEL opgemerkt.
Mijn boek, mijn verhaal wordt hier en daar WEL opgemerkt, wel gelezen, wel verstaan, wel begrepen. Ik word hier en daar begrepen.
Ik hoop tevens, dat anderen zich door mij begrepen voelen en met hun verhalen tevoorschijn durven te komen.
Dan besluit ik om verder te gaan, verder met LEVEN, verder met datgene wat mij beroert en beweegt in het leven en daarin past ook mijn boek.
Het sneeuwklokje leert me, dat je ondanks de harde bodem, de kou, de eenzaamheid en kwetsbaarheid, door kunt gaan met groeien. Juist kunt groeien!!!

Van klokkenluiden naar Klokkenluider zijn!

Deze week zag ik op tv een item, dat ging over het Klokkenluidershuis, dat de SP wil oprichten.
Aan het woord kwam een klokkenluider, die onherkenbaar was gemaakt. Hij vertelde, dat hij openbaar had gemaakt, dat er misstanden waren in het bedrijf Odfjell, waar hij werkte, o.a. fraude. Het bedrijf werd stilgelegd. Echter, in plaats dat deze man erkenning kreeg, werd hij ontslagen, leeft nu in armoede, teruggetrokken, heeft geen enkel recht meer, er zijn aanslagen op hem gepleegd en wordt nog regelmatig bedreigd, ook door ex-collega's.
Wat een verschrikking voor deze man. Hij en zijn gezin hebben geen leven meer.

Met een schok bedacht ik me, dat ik ook een soort klokkenluider ben.
Nee, ik word niet bedreigd, hoef me niet te verstoppen (dat heb ik lang genoeg zelf gedaan, omdat ik me schuldig voelde). Maar.....
In mijn boek maak ik openbaar, hoe je als gelovige in de ban kunt raken van een geestelijke hulpverlener, van geloof, van denkbeelden, van pastorale hulpverlening, van een godsbeeld, ofwel verslaafd kunt raken. Hoe je persoonlijkheid wordt afgebroken, hoe je geld afhandig wordt gemaakt. Hoe je afhankelijk kunt worden van anderen, hoe die de macht over je krijgen. Hoe geloof een waan wordt, die door meerderen wordt gedeeld. Hoe mensen met de armen in de lucht, ogen dicht, in trance geraken, door opzwepende muziek. Hoe mensen geluiden als van dieren maken, in geloof dat de heilige geest dat in hen openbaart, hoe zij huilen, krijsen, op de grond vallen. En daarna..... betalen!
Hoe er voor mensen gebeden wordt en er geloofd gaat worden, dat je vroeger in je jeugd, misbruikt bent geweest, satanisch misbruikt nog wel, waarvan je zelf niets meer weet, maar dat wel heeft plaatsgevonden, volgens de vertegenwoordigers van God, waarbij je verteld wordt, dat je nooit met anderen mag praten, uitsluitend met de hulpverleners. Er wordt controle over je uitgeoefend. Hoe er via manipulatie, tienden van je worden gevraagd, 10% van je maandelijkse inkomen, hoe weinig dat ook mag zijn, en dan liefst 10% van je bruto inkomen.
Dit zijn geen zaken, die hier en daar gebeuren, nee, in grote zalen, in gebouwen die als samenkomst ruimten dienen.

Ik heb er over geschreven in mijn boek: "Als geloof een gevangenis wordt, dan.....". Hoe het mogelijk is, dat ik in een zwakke periode, in aanraking kwam, met een foute geestelijke hulpverlener, die mij bijna volledig heeft afgebroken en misbruikt heeft.
Het heeft me 17 jaren gekost, maar ook daarna jaren om er zicht op te krijgen, hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren. Ook met mij!

Waar ik echter nu de nadruk op wil leggen is dat ik merk, dat ik met mijn boek niet alleen ervaar, dat mij gezegd wordt: "Heel goed, dat je hiermee naar buiten komt" en ik zeer bemoedigende reacties en gesprekken heb, maar ook reacties als: "Hier praat je niet over; had ik niet zelf zo stom moeten zijn; het zijn nu eenmaal sukkels die zich zo mee laten slepen in het geloof; ik weet alles al over sektes, hoef ik me niet meer mee bezig te houden; je hebt zelf slachtoffers gemaakt; het is je eigen schuld" en wordt het verder doodgezwegen. Degene die het systeem vertegenwoordigen, zullen geloofswanen, daar waar geloof schade aanbrengt, nooit ter discussie stellen. Ja, in kleine groepjes, onder hulpverleners, maar er zal niet werkelijk een vuist worden gemaakt. Pappen en nathouden heet dat!
Daarover heb ik in dit artikel het een en ander geschreven.

Nee, gelovigen zijn niet dommer dan niet-gelovigen. Wat ik wil duidelijk maken, is dat mensen onder invloed kunnen komen van ideeën, verslaafd kunnen raken. Hoe ging het destijds niet met de manipulatie van Hitler?
Alcoholisme, aan drugs verslaafd raken, gokverslaafd zijn, allemaal zaken, die mensen blijkbaar zich zelf hebben aangedaan? Nee, verleiden mag. Alcohol wordt nog steeds aan jongeren onder de 18 jaar verkocht,ondanks dat het verboden is, drugs zijn er nog steeds volop te krijgen en jongeren raken verslaafd aan de meest harde drugs, zoals bijvoorbeeld crystal meth, wat zich als een epidemie verspreidt.
Net als in New Hampshire, in Amerika, waar al jarenlang grote aantallen doden vallen bij jongeren door heroïne, waar zij voor een paar centen aan kunnen komen. Verslagen ouders, kapotte gezinnen, verloren levens. Geen presidentskandidaat die daar een item van maakt.
Dit even terzijde, maar in het kader van verslaving, dus ook aan geloof, wil ik duidelijk maken, dat het in bezit nemen van de geest, de persoonlijkheid van mensen, het verslaafd maken in de geloofswereld, er geen grenzen zijn.
Ooit was er een arts, die wilde promoveren op godsdienstwaan. Zijn hoogleraar raadde hem dit ten stelligste af: "Niet doen, je krijgt iedereen tegen je". Ook een psychiater heeft mij afgeraden, mijn ervaringen naar buiten te brengen. Had hij al in de gaten, dat ik daarmee een klokkenluider zou worden, die het zwijgen wordt opgelegd?

Mijn boek, mijn persoonlijke relaas, is een aanklacht tegen misstanden binnen geloof. Het is niet bedoeld voor een breed publiek. Maar ik besef wel, dat er hoge muren zijn, die liever willen dat ik blijf zwijgen.
Goed, als er dan muren zijn, gebruik ik die om mijn aanklacht erop te schrijven. Zolang dat mij goed doet, is het oké.

Leefse
Aaltje.

Mochten er vragen zijn, vul het contactformulier in en ik zal daarop reageren!