Sneeuwklokjes!

Ieder jaar kijk ik uit naar de sneeuwklokjes, die rond deze tijd in Zweden, tevoorschijn komen.
Sinds een paar dagen, zie ik eksters druk bezig met die lange takken, in een grote boom, hun nest bouwen. Wat een kracht, wat een geloof in zichzelf, om die onmogelijke takken, in dat kleine gat te krijgen. Maar het lukt hen uiteindelijk. Ik weet het wel, het is instinct. Maar toch!
Dan die kleine witte sneeuwklokjes. In die koude, waarin nog niets groen is, behalve de naaldbomen dan. Tevoorschijn komen in een koude wereld, waarin iedereen langs loopt met dikke jassen aan, kraag omhoog, schuilend tegen een sneeuwbui, die o zo mooi is, maar niet uitnodigt tot een gesprek op straat.
In die wintertijd, waarin mensen praten over en verlangen naar de lente, zijn daar die sneeuwklokjes.
Terwijl ik er naar kijk, vergelijk ik mijzelf met dit bloempje.
Een klein krachtig bloempje, dat zich naar boven worstelt om het licht te zien, om zelf gezien te worden. Wat een leven zit er in verborgen, wat een energie, wat een moed. Ik weet, net als bij de eksters, dat het een innerlijke drang is, zij kunnen niet anders, dan zijn, zoals ze zijn.
Hoe is dat dan met mij? Welk vergelijk is er te zien?

Na een lange periode van zwijgen, onder de grond te hebben geleefd, ben ik naar buiten gekomen, om mijn verhaal te doen, mij zichtbaar te maken, mij door de harde bodem van weerstand en onverschilligheid, heen te strijden, om maar uit die donkere aarde te komen. Door het uitgeven van mijn boek, mijn verhaal, heeft dat proces van zichtbaar worden, gestalte gekregen. Het boek, zijn de witte bloempjes. De groene blaadjes, is de manier, waarop ik mijn boek, laat zien. De groene blaadjes dragen het bloempje. Daar staat het sneeuwklokje en kijkt wat om zich heen. Wat ziet het? Nog een paar sneeuwklokjes en tezamen voelen ze zich sterk. Maar ze staan wel ieder op hun eigen kleine stukje grond, hebben ieder hun eigen gebiedje te veroveren en daarin te groeien.
Zo ook met mij. Ik heb mijn boek, ofwel mijn ervaringen binnen verkeerd geloof, openbaar gemaakt. Ik ben dat boek, ik ben natuurlijk nog veel meer, want mijn leven gaat verder, maar het boek handelt over mij, waarin ik mij heel kwetsbaar maak. Af en toe, vliegt mij deze kwetsbaarheid aan, dan voel ik me eenzaam en alleen in deze koude winterwereld en o zo onzeker. Dan sta ik wel zichtbaar te zijn, maar het voelt soms heel koud, eenzaam en naakt. Daarin hoor ik een uitspraak als, "wat erg" en meteen daarna gaat het leven weer verder, met wat de ander belangrijk vindt.
Het is als met een bericht op het nieuws, even is er aandacht voor en meteen erna een ander onderwerp: sport.
Het dringt niet door! Het blijft aan de oppervlakte.
Daarbij, er is de politieke onwil om misbruik binnen geloof werkelijk aan te pakken.
Vanmorgen hoorde ik in België, over de misbruikschandalen Nog steeds, melden mensen zich. Echter, mensen mogen niet meer namen openbaar maken, zodra het feit verjaard is. Ik word kwaad en voel me onmachtig. Het is zo'n ontzettend grote stap, om misbruik binnen geloof, om misbruik door mensen die je had moeten kunnen vertrouwen, aanhangig te maken. Over je eigen schaamte en schuldgevoel heen te stappen, om te beseffen, dat niet JIJ schuldig was aan misbruik, maar op z'n minst het systeem.
Ik besef meer en meer, dat alle soorten van misbruik, taboe is.
Dat geldt ook voor misbruik in gezinnen, misbruik bij kinderen en ga maar door.

De laatste tijd komen er vaker tranen bij mij, dan voordien. Ik zou van de daken willen schreeuwen, dat er zoveel onrecht gebeurd binnen geloof en tegelijkertijd, kruip ik zelf af en toe weg, omdat het schreeuwen ook pijn doet. IK kan beter zeggen, omdat mijn stem niet gehoord wordt.
In mijn laatste artikel, schreef ik over het klokkenluider zijn. Echter een klokkenluidershuis, zoals de plannen er nu uitzien, is bij voorbaat aan regels gebonden, zoals het niet openbaar maken van de misstanden binnen een bedrijf. Voor ZZpers biedt het "Huis" ook al geen oplossing. Als individu sta je werkelijk alleen.
Wat ik er mee wil zeggen is, zodra je misstanden naar buiten brengt, gaat of je kop er af, of je moet je mond houden, of je wordt verzwegen.
Tja.....

In mijn beeld zie ik een jongetje, helemaal verbaasd, naar een sneeuwklokje kijken. 'Mama....... ik zie een bloemmetje, in de sneeuw'. Mama heeft het druk en het jongetje blijft kijken, bukt zich, raakt het oersterke, maar o zo tere plantje eventjes aan. Zijn grote oogjes staan vol respect dit natuurwondertje gade te slaan. Het begint weer te sneeuwen. Hij springt in het rond, rent achter een vlokje aan, wil het oppakken...... bukt zich nog een keer naar het sneeuwklokje en rent dan naar zijn huis. Mama....... ik heb een bloempje gezien, het sneeuwt, ik wil buiten spelen.
Dit jongetje, troost mij. Het sneeuwklokje wordt WEL opgemerkt.
Mijn boek, mijn verhaal wordt hier en daar WEL opgemerkt, wel gelezen, wel verstaan, wel begrepen. Ik word hier en daar begrepen.
Ik hoop tevens, dat anderen zich door mij begrepen voelen en met hun verhalen tevoorschijn durven te komen.
Dan besluit ik om verder te gaan, verder met LEVEN, verder met datgene wat mij beroert en beweegt in het leven en daarin past ook mijn boek.
Het sneeuwklokje leert me, dat je ondanks de harde bodem, de kou, de eenzaamheid en kwetsbaarheid, door kunt gaan met groeien. Juist kunt groeien!!!