Sinterklaas en God.....

Kort geleden kwam ik het liedbundeltje tegen, dat ik vroeger als kind mee had genomen naar de zondagsschool.

Ik keer ernaar, nam het in mijn handen en was meteen even terug in die tijd.

Zondagsschool: - Vroeg opstaan en nog snel het liedje uit mijn hoofd leren dat was opgegeven.                            

                            - In een lokaaltje zitten met andere kinderen en zingen.

                            - Een aardige juffrouw die spannende verhalen vertelde.

                            - Naar huis huppelen, want ik had weer wat geleerd en zat nog helemaal in de sfeer.                                   

Wat was die sfeer: bij gevaren in het leven was er altijd de goede God, de goede Vader. Als je naar Hem luisterde, goed je best deed, lief was, dan hield deze goede Vader van je!

Het was mijn voorstellingswereld, mijn beeld dat ik van God maakte, van de bijbel. Een kind van 6 jaar leeft in een wereld, waarin fantasie en werkelijkheid door elkaar kunnen lopen.

Sinterklaas bestaat, die kun je toch aanraken? En de pepernoten vliegen ineens door de opening van de deur en komen toch echt van Zwarte Piet uit Spanje.

Koning David en Jonas in de walvis en Daniël in de leeuwenkuil zijn net zo reëel als Sinterklaas. Want ik leefde mee in die verhalen, zag het voor me en gelukkig, altijd was er weer God. Streng, maar Hij zorgde wel voor je, mits je niet zo ongehoorzaam was als b.v. koning Saul, daar liep het slecht mee af: hij luisterde NIET naar God.

Nee, als kind begreep ik: God is er, ver, ver weg. Je zag Hem niet, maar Hij was er en zag mij WEL.

Mijn leven was niet zo onbezorgd. Een gezin dat niets met de kerk en geloof had, maar waar wij als kinderen wel een strenge opvoeding kregen.

We moesten gehoorzaam zijn, aan allerlei eisen voldoen en praten werd te weinig gedaan. Nee, dat voelde als kind niet als een veilige haven.

Wat was ik dan ook dankbaar dat deze God er was.

Goed, ik kwam erachter dat Sinterklaas niet echt bestond en net als de Pieten, aangekleedde mannen en vrouwen waren, die tijdelijk een rol speelden. Terwijl ik toch in deze Sinterklaas geloofd had, maakte mij dat niet aan het twijfelen rondom God. Dat grapje konden ze toch niet maken met dit onzichtbare wezen in de wolken?

De vriendelijke zondagsschool juf maakte plaats voor een ietwat afstandelijke dominee op de openbare lagere school, die eveneens verhalen uit de bijbel vertelde.

De verhalen waren nu minder spannend maar het ontzag voor God werd er niet minder om. Sterker, deze God speelde voortdurend een rol in je leven en kon er voor zorgen, dat je een goed mens werd of slecht bleef.

Ik geloofde in deze God, de Vader. 

Want zonder God leven, was een riskante zaak. Vooral als er ook nog bij verteld werd, hoe het in het hiernamaals er voor je uit kon zien. Brrrr..... de eeuwige hel.

Tja..... de hersentjes van een opgroeiend kind kunnen op volle toeren draaien en conclusies trekken, die irreëel leken, maar reëel waren, voor mij althans.

En ik denk dat veel meer mensen zich hierin kunnen herkennen. 

Maar wat gebeurt er met deze herinneringen. Hoe krijgen deze verhalen in het volwassen leven een plek? Blijft deze goddelijke sprookjeswereld een realiteit? Zodat fantasieën en kinderlijke belevingen, heel sluipend als dogma's worden verankerd in het denken? Dat er geen onderscheid wordt gemaakt tussen God's voorstellingen maken en je eigen verstand gebruiken? Zijn we er ons ten volle van bewust, hoe deze ingesleten denkpatronen ontstaan? Dringt het voldoende tot ons door, waar de basis van ons geloven op gestoeld is?
Of is het misschien zoals Adriaan van Dis al lang geleden opmerkte, dat er zo schrikbarend veel onvolwassenheid is onder de mensen. Want daar doet het wel aan denken, wanneer we om ons heen zien, dat voor tevelen geldt, dat wat een gezagdrager uitspreekt, voor waar wordt genomen.

Ik heb zelf een enorme "bekering" doorgemaakt, door mijn kinderlijke voorstelling van God, die ik als volwassene zijnde, een tijd lang, als dogma's had aangenomen en uiteindelijk na een lang proces en het kunnen loslaten, van christelijke indoctrinaties, die er ook in het "gewone" leven, in de maatschappij, volop aanwezig zijn, weer uit ben gekomen bij: mijzelf, als mens!

Leefse
Aaltje!