1- Van klaaglied naar.....

Een gedeelte uit het eerste hoofdstuk:

1-Van klaaglied naar…..

“Het was op”!

“Ik was op”!

De laatste leerlingen verlieten mijn lokaal.

'Dag juf, tot de volgende week'.

'Daag'.

Eindelijk alleen, eindelijk kon ik mijn tranen laten gaan.

Ik besefte al gauw, dat ik zo niet lang kon blijven zitten en stond op, ruimde mijn tas in en sloot de deur van mijn lokaal af.

Die deur heb ik nooit meer geopend !

Intuïtief voelde ik , 'dit is de laatste keer'.

Ik meldde mij ziek en fietste de mij bekende kilometers terug naar huis.

Ik kwam thuis en bleef thuis.

Ziek, de eerste week niet meer naar school, uitrusten, slapen, dan komt het wel weer goed.

Maar het kwam niet goed. Ik was moe, zó moe.......,veel vermoeider dan ik had vermoed en ik huilde, ik huilde om niets zo leek het me toe.

Ik had er niet eens woorden voor. Ik kon niets verdragen, alles deed pijn. Het leven deed pijn.

Ik trok me terug.

Mijn kinderen waren nog de enigen die mij ertoe brachten door te gaan.

Mijn man kon niet begrijpen wat er met me gaande was en hield zich op de vlakte.

Ik luisterde naar Beethoven, Mozart, Johan Sebastian Bach, de klassieke zender voor de radio en speelde op mijn piano. Daarmee kon ik me onttrekken aan de dagelijkse drukte om me heen.

Ik fietste uren met mijn jongste zoontje, van anderhalf jaar, vóór in het mandje gezeten.

Het beeld van zijn gestreepte jasje en blonde haren, zullen nooit uit mijn herinnering verdwijnen, hij was me zó vertrouwd.

Ik kwam bij de bedrijfsarts, die mij de eerstkomende tijd niet terug wilde laten gaan naar school.

'Tot rust komen', was zijn advies. 'Over vier weken zie ik je weer.'

Zo verliepen de weken. Als een schim verplaatste ik mij door het leven, niet werkelijk beseffend wat er met me gaande was.

Overspannen, Burn-out, depressief?

Namen voor gevoelens die bijna niet te benoemen zijn.

Mijn boek is bijna klaar!

De laatste handelingen, zoals bestel klaar maken, zijn nu in volle gang.

Volgende week verder!

Leefse

Aaltje!