Ouders en grootouders..... anders bezien!

In mijn voorlaatste artikel zo vader .....zo partner  heb ik me bezig gehouden, met de zogeheten neurotische partnerkeuze. Ik zou er nog op terug komen. Maar, ik kom tot de conclusie, dat ik eigenlijk alles al had gezegd. Want, ik kan nog meerdere voorbeelden aanhalen, waarvan sprake is van "herhalingsdrang", ofwel een partner kiezen, die sterke overeenkomsten vertoont met  je vader en of moeder, terwijl deze houding van je ouders en partner, je schade doen.
Ik heb mijzelf vaak voor die vraag geplaatst, maar weet van anderen eveneens, dat zij in een relatie zijn gestapt, die geen goed deed.
Toch is er een aspect waar ik nog iets meer aandacht aan wil schenken.
Wat had ik graag met mijn ouders, na alle ervaringen die ik had opgedaan, kunnen, willen praten. Om hun ervaringen, uit hun jonge leven te willen horen. Hoe zijn zij opgevoed, hoe waren hun ouders. Welke verwachtingen, welke teleurstellingen, welke goede ervaringen, maar ook welke tekorten hebben zij opgelopen. Hebben zij zich in alles kunnen uiten, of is er veel onbespreekbaar gebleven, waardoor zij de volwassenheid ingingen, met onverwerkte zaken, die zij meenamen naar de opvoeding van hun eigen kinderen.
Wat had ik HUN verhalen graag, heel graag, nu vernomen.
Niet alleen mijn boosheid, mijn verdriet, mijn tekort gedaan voelen, maar...... mijn ouders zelf horen vertellen. Wie weet, wat ik te horen had gekregen, misschien boosheid naar het leven, naar hun ouders, naar zich onbegrepen en gekwetst voelen, na een oorlog die ze opgedrongen is.
En als ik van mijn ouders, daarna naar mijn grootouders zou stappen, zou ik weer andere verhalen, maar eveneens verdriet en boosheid kunnen verwachten.
Als ik hun verhalen had gehoord, echt had kunnen luisteren, dan was er misschien veel meer begrip gekomen, voor hen en had ik mijzelf misschien beter begrepen.
En als je jezelf begrijpt, dan is er al zoveel gewonnen. Had ik mijn keuzes beter begrepen, waarom ik die keuzes in mijn leven heb gemaakt, terwijl ze mij schade hebben toegebracht.
Had deze vrouw, waarover ik mijn vorige artikel begon, geweten, wat haar drijfveren waren om een partner te kiezen, die op haar vader leken, dan was haar veel gespaard gebleven.

Eigenlijk zou iedere leerling op school ook hierin les moeten krijgen. Niet alleen kennis opdoen in allerlei vakken, om voorbereid te worden op het beroepsleven, maar ook kennis opdoen over jezelf, over wat jezelf ten goede komt. Het zouden lessen in LEVEN moeten worden.
Dan is de kans groot, dat deze leerlingen de ketenen, die ik nog meenam in mijn huwelijk en latere relaties, bij hen voordien al waren afgeworpen. Dan kan in vrijheid een keuze worden gemaakt!

Leefse!

Aaltje!