Gisteren heb ik een inkijkje en een terugblik gegeven in een kerkdienst, zoals het kan gaan.
Nadat ik hier nog eens over heb nagedacht , wil ik aangeven, dat ik absoluut niet op deze mensen neerkijk of er denigrerend over wil doen. Ik heb zelf volledig meegedaan en er in geloofd. Meende ook, dat het mij goed deed en voor een deel was dat ook zo. Maar, op een gegeven moment, begon ik in te zien, dat het mij afhankelijk maakte. Er was een sfeer van controle en gehoorzaamheid in deze kerk. Ik begon vragen te stellen...... en dan is het mis. Want vragen stellen staat gelijk aan twijfel en dat is het werk van de duivel.
Tegelijkertijd, kan het stellen van vragen, het begin zijn van wakker worden uit een roes, van zelf gaan denken. Dan ontstaat er een nieuwe fase, waarin een ander niet meer de macht over je zal hebben, je niet meer afhankelijk bent van "oudsten", leiders of anderen die de regels bepalen, die de bijbel uitleggen, zoals zij vinden dat het juist is, maar dat je jezelf terug kunt vinden. Eindelijk niet de identiteit van de kerk, maar je eigen identiteit!!! Dat is een lange weg, althans voor mij was dat zo, een lange weg van strijd, eenzaamheid, twijfel, terugval en ga maar door.
Nu kan ik zeggen..... dit was OOK het werk van de "heilige geest", hoewel ik nu liever spreek van een helende geest, die voor iedereen toegankelijk is. De kerk heeft niet het alleenrecht op de heilige geest, die pas in je treedt, zodra je je laat dopen in deze geest.
En in vreemde tongen spreken.....???
De eerste paar jaar nadat ik me uit deze kerk en het dogmatische geloof had gestreden, kon ik plotseling terugvallen op de tongentaal. Als ik me alleen of onzeker voelde bijvoorbeeld, of die keer dat wij, mijn man en ik, in de camper, in winterse omstandigheden, glad, sneeuw, in een smal straatje in Emmen reden, met allemaal mensen om ons heen. Ik raakte in paniek, kroop in een hoekje om me onzichtbaar te maken en kon uitsluitend nog in vreemde tongen prevelen. Dat was op dat moment mijn enige houvast. Mijn man was erbij en hij begreep, wist, dat het terugvallen op iets, wat me ooit zekerheid, steun had geboden, bij het proces van het ontslaven hoorde. Dankzij zijn kennis over verslavingen en het "afkicken" van patiënten van stoffelijke drugs.
Dit maakte, dat ik mijzelf altijd serieus kon blijven nemen en accepteerde, dat terugval bij het genezingsproces hoorde.
Dit gegeven van het terugvallen op de tongentaal, lijkt als twee druppels water op wat in de psychologie, regressie wordt genoemd. Bijvoorbeeld een kind van 10 jaar, dat plotseling weer in zijn bed gaat plassen of gaat duim zuigen, zijn andere voorbeelden. Het is het terugvallen op een eerder doorgemaakte stadium in je ontwikkeling. Het terugvallen op mijn tongentaal in een voor mij beangstigende situatie, is wellicht een verschijnsel, dat past bij het Religieus Trauma Syndroom.
Terwijl ik mij de afgelopen dagen met dit onderwerp heb beziggehouden, komt er ook in m'n herinnering, dat ik een paar jaar geleden een keer een open avond heb bijgewoond rond het thema zingen.
En wat schetste mijn verbazing: er werd een oefening voorgedaan, als ware het "spreken in vreemde tongen". Hier werd het voorgesteld als, laat maar klanken en woorden uit je komen, alsof je een kind bent, niet over nadenken wat je zegt, gewoon, mond open en laat maar gaan.
Ach, het was even of ik weer in de kerk zat: balalakarandanrikaroetiakolakamba....... ga maar door!
Ineens moest ik deze dagen lachen!
Als je dat goed doet..... als er momenten zijn, waarop je in jezelf voelt, dat je een emotie hebt, maar er geen woorden aan kunt geven.... laat maar klanken komen.
Of, zoals ik een tijdje geleden een keer boos was. Ik wist, hier kan ik steeds over blijven praten, dat helpt niet voldoende. Mijn teken rol (goedkoop van Ikea, zo'n rol waar geen einde aan lijkt te komen), haalde ik tevoorschijn en ging met krijtjes kleuren, woorden, wat dan ook op papier zetten, stevige lijnen, krassen enz. Na een poosje was het klaar, weg, had geen last meer van boosheid.
Op die manier kun je ook je stem gebruiken, uiten, zonder dat er kop of staart aan zit. Als er maar geen ideologie, persoon of godheid aan te pas komt, daar ben ik allergisch voor geworden. Dan wordt het weer georganiseerd, moet er aan verdiend worden en voelt de leiding zich als "kleine godjes".
Dit vond ik een leuke ontdekking..... tongentaal zonder de heilige geest.
Laat de helende geest zijn werk doen, ofwel luister naar jezelf en als daar in past, dat je je stem kunt gebruiken op jouw manier....... ga daar dan mee door, want:
ook hier geldt, ware bevrijding is zelfbevrijding!
Ik ben benieuwd naar jullie verhalen en misschien is er herkenning of juist een heel andere beleving over wat ik geschreven heb.
Voor nu in ieder geval:
Leefse
Aaltje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten