Uitzicht op...... en een besef van......!

Nu ik niet meer gelovig ben, wat je onder geloof normaal gesproken verstaat: er is een God, met zijn zoon Jezus, die voor onze zonden gestorven is, enz. hoor ik ineens nergens meer bij.
Ben je dan geen atheïst?
Nee, dat ben ik niet. Een atheïst wijst iedere vorm van het bestaan van God af.
Dan ben je dus nog wel gelovig?!
Nee, dat ben ik niet. Ik ken allerlei vormen van geloof, ongeloof, bijgeloof, lichtgelovigheid. ik ben alleen niet kerks.
Wat ben je dan, humanist of agnost of anarchist, zoals ooit Domela Nieuwenhuis?
Een paar jaar geleden zei ik tegen iemand dat ik Mens wilde worden. Waarop meteen de reactie volgde: "Dat ben je toch al?".
Tja..... ik ben een mens en om mij heen lopen er allemaal mensen, maar erg blij word ik er niet altijd van. Als we allemaal al mensen zijn, waarom is het dan nog nodig christen, katholiek, moslim, jood of boeddhist,newage of weet ik wat te zijn, met daarbinnen de nodige subgroepen en afzonderingen?
Als we al mens zijn, dan is het toch klaar?
Blijkbaar niet!!!
Het gesprek ging nog even door. Zij vertelde me, volgelinge te zijn van Hara Krishna.
Ik begreep..... we komen niet verder tot elkaar.
Want ik zou zo graag willen, dat we, zonder een volgeling van of bij een beweging of kerk, groepering of sekte te horen, toch kunt communiceren. Gewoon als mens en toch geen uitgesproken humanist of christen enz. te zijn.
"Dat kan niet" hoor ik al zeggen.
Dat vraag ik me af. Is het dan van essentieel belang, ergens bij te horen?

Vanuit de humanistische psychologie weet ik, dat wij als mens, allemaal behept zijn met universele afwijzingsangst, of anders gezegd, universele acceptatiebehoefte.
Door welke onbewuste drijfveren laten we ons leiden bij het bepalen van onze keuzes?
Mijn verlangen naar God, kwamen uit vele motieven voort, deels bewust, deels onbewust. Ik ga er in een ander artikel uitgebreider op in.
Nu ik echter niet meer bij een kerk of gemeenschap hoor, maar me ook niet aangetrokken voel tot bijvoorbeeld het humanistisch verbond en zo kan ik nog meer voorbeelden geven, dan is het besef, van nergens bij te horen, groot.
Ik ben gesteld op mijn individualiteit, maar ik ben ook een sociaal wezen en wil dat ook zijn.

Friedrich Nietzsche schrijft in zijn. "Alzo sprak Zarathustra", dat mensen die hun geloof vaarwel hebben gezegd, vaak in de valkuil vallen van een ander gouden kalf dat aanbeden gaat worden.
Ik herken dit proces bij mijzelf. Na het afscheid van mijn geloof en de kerk, waar ik zeer diep in verankerd ben geweest, zocht ik bij tijd en wijle naar zekerheden, bij een bepaalde gedachtegang of groep. Achteraf begreep ik, dat het hoorde bij het losmakingsproces om uit te komen bij...... alleen staan, geen aansluiting vinden en ervaren, dat de meeste mensen niet door een proces zijn gegaan van gelovig naar ongelovig worden. Ofwel, mensen zeggen. "Ach dat geloof, of de kerk, het zegt me niets, nooit bij willen horen". Of anderen die zeggen: "Ik geloof toch, dat er iets is, ik ga nooit naar een kerk, maar er is meer tussen hemel en aarde".
Ook bij deze uitspraken kan ik me niet herkennen, te goedkoop, te gemakkelijk.
Dan zijn er mensen, die ooit naar een bepaalde kerk gingen, waar het hen geen goed meer deed en op zoek zijn gegaan naar een andere kerk. Voor mij is dit evenmin de weg die ik ben gegaan.

Afgelopen dagen met de kerst, viel ik op tv in een kerkdienst, waar uit volle borst het gloria in excelsis deo werd gezongen. Even was er het moment van herkenning: wat klonk dat altijd mooi en ik zong volop mee.
Echter het gevoel van, ik wil en kan dit niet meer, overheerst in mij met en in..... dankbaarheid.
Ik ben vrij en wil Mens worden. Als je God met hoofdletter schrijft, mag ik toch Mens ook met hoofdletter schrijven?
Ehhh..... ik ben toch al mens of Mens?
Ja, dat ben ik..... dat is waar en toch.....???!!!

Nee, het uitzicht dat ik heb, is een besef van alleen staan en weinig tot geen herkenning vinden bij anderen. Nog niet althans!
Want ik ben heel benieuwd naar reacties. Hoe denk jij hierover, wat zijn jouw ervaringen?

Leefse
Aaltje.