Eén van de reacties van een vrouw, die de achterkant van mijn boek las, was de volgende: "Ik ben van jongs af aan door mijn vader mishandeld geweest, wat haat ik deze man, maar wat het erge is, ik heb daarna een partner gehad, die op dezelfde manier met mij omging. Ik ben nu gescheiden, maar dat ik voor eenzelfde type man heb gekozen, is voor mij onbegrijpelijk".
Er klonk verontwaardiging en ontsteltenis in haar stem.
Ja, hoe is het mogelijk.
Die vraag heb ik mijzelf ook vaak gesteld. De man, de geestelijke hulpverlener, met wie ik ruim 12 jaar heb geleefd, was voor het grootste deel eenzelfde man als mijn vader. De patronen, manier van omgaan met mij, zijn handelen, zijn wijze van mij behandelen, leken, nee waren herhalingen van mijn vader.
In mijn boek heb ik meerdere voorbeelden hiervan gegeven.
Maar ik zal er hier één noemen:
Mijn vader kon mij, als ik ondeugend was geweest, ik kan beter zeggen, ongehoorzaam, zonder protest van mijn moeder, mij, wekenlang verzwijgen.
Dit patroon herhaalde zich in de latere relatie die ik had. Wekenlang mij verbannen en daarna bepaalde hij of ik weer aangenomen werd.
Net als in mijn jeugd.
Mijn vader, een dominante, charismatische man. Mijn latere relatie: identiek!
"Maar dat laat je toch niet met je doen? Dan was je toch opstandig geworden, weggegaan of je had hem een keer flink de waarheid gezegd?"
Tja, vragen, die ik mijzelf al ontelbare keren heb gesteld. Waarom???
In eerste instantie wist ik het niet, begreep ik er niets van! Voelde mij uitsluitend schuldig! Tot ik heel langzaam er zelf in ging geloven, dat ik NIET schuldig was, ofwel onschuldig ben! De ontmoeting met mijn man, met wie ik nu ruim 10 jaar getrouwd ben, was de eerste aanzet daartoe. Maar het vroeg veel tijd en geduld en vele, vele uren, dagen, maanden, jaren vooral praten, mijzelf onderzoeken, zelfkennis verkrijgen, nieuwe denkwijzen aanleren, voordat ik kon zeggen: 'Ja, ik ben onschuldig, ik ben goed zoals ik ben, ik houd van mijzelf'.
Duidelijk moge zijn, dat als je vanaf je jeugd bent opgegroeid met een besef, dat je niet goed genoeg bent, je je beter moet gedragen, dat je schuldig bent en je moeder bevestigt je daarin, dan is het bijna logisch, dat je met deze blauwdruk op je, in je gestempeld, latere keuzes gaat maken, die gelijk lijkend zijn.
Natuurlijk zijn er vrouwen die hier anders mee omgaan, zij worden wél opstandig, richten hun ongenoegen naar buiten. Ik keerde me terug in mijzelf, werd stil, deed wat er van me verlangd werd, wat mijn vader van mij verwachtte en ging "hulp" zoeken bij God. Niet naar buiten komen met je verdriet, met slechts één wens: "Heb mij lief".
En..... ik heb ook van mijn vader gehouden.
Ik meende, geloofde erin, dat mijn vader van me zou houden, als ik me aan hem aanpaste.
Deze mening kon ik, kan geen enkel kind staven aan zijn omgeving. Je hebt maar één keer ouders en je weet niet beter, als kind en..... je bent van je ouders afhankelijk.
Daarnaast spelen o.a. de plaats in de kinderrij, erfelijke factoren, maar ook de bagage van je ouders zelf, een rol.
Ook de ouders, de vader en moeder zijn opgevoed door hun ouders. Hebben daarin pijnen, kneuzingen enz. opgelopen. (In een volgend artikel ga ik daar verder op in).
Ik denk, nee dat weet ik zeker, dat velen zich hierin zullen herkennen, ieder vanuit zijn eigen persoonlijke situatie.
Daarbij, kinderen houden van hun ouders.
Vanuit de natuur is er liefde van het kind, naar zijn vader en moeder, zoals van de ouders verondersteld wordt, dat er liefde is, naar elkaar en naar hun kinderen.
Liefde is een sturend element in het leven van ieder mens. Liefde, erkenning, gezien worden, weten dat de omgeving blij met je is.
Krijg je dat van jongs af aan mee, dan ga je jezelf ook zo zien.
Ontbreken deze voorwaarden, dan kan het gebeuren, dat er scheefgroei, tekorten ontstaan, die de kans vergroten om bij het aspect partnerkeuze, je te laten leiden door onbewuste, ongeweten ervaringen uit je jeugd.
Dan ontstaat, wat in de psychologie wordt genoemd, neurotische partnerkeuze. Geen weet hebben van je innerlijke beweegredenen, kan leiden tot een ziekmakend herhalend patroon.
Ontstaat er, in je jeugd zelfvertrouwen, dan is dit in feite een GESCHENK!!!
Een geschenk van je ouders. Hoe velen hebben dit geschenk ontvangen?
Leefse
Aaltje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten